به گزارش «قاصدنیوز»، امروز 30 تیر ماه سالروز درگذشت حجت الاسلام کافی از روحانیون و خطیبان معروف پیش از انقلاب است.
احمد کافی در سال 1315 در محله بالا خیابان مشهد به دنیا آمد. جدش میرزا احمد کافی یزدی از علمای شهر یزد بود که به مشهد مقدس مهاجرت نمود.
پس تحصیل در دبستان ایمانی مشهد در نزد پدرش به فراگیری علوم اسلامی پرداخت و وارد مدرسه علمیه نواب گردید. از همان زمان در حرم رضوی به مرثیه‌سرایی و قرائت ادعیه برای زائران و مجاوران پرداخت.
وی به همراه جدش عازم نجف اشرف شد و در مدرسه سید در نزد آیات عظام ابوالقاسم خویی، حکیم، شاهرودی، راستی کاشانی و به‌ویژه آیت‌الله مدنی به کسب علوم پرداخت. به توصیه آیت‌الله مدنی برای وعظ و تبلیغ به مشهد برگشت. پس از مدتی تحصیل، به قم مهاجرت نمود و علوم دینی را تا مقطع خارج فقه اصول نزد علمای آن شهر ازجمله آیت‌الله محمد یزدی تکمیل نمود و به تهران عزیمت کرد.
دارا بودن صدای خوش با طنین گوش‌نواز به‌کارگیری سبکی بدیع در ارائه مطلب همراه با استفاده به‌موقع از حکایات و داستان‌های مرتبط با موضوع انتخاب زبانی همه‌پسند و عشق ویژه به معصومین باعث رونق مجالس وعظ شیخ احمد کافی شد به‌گونه‌ای که به‌سرعت شهرت همگانی یافت.
او در خلال سخنرانی‌های خود، با سیاست‌ها ضد دینی رژیم پهلوی به مخالفت می‌پرداخت و این امر منجر به چند نوبت دستگیری، تبعید و احضارش شد. وی به علت اعتراض به بیگانه‌پرستی شاه مدتی در ساواک مشهد بازداشت گردید. در جریان قیام خرداد جزو منبری‌های خراسان بود که در حمایت از امام خمینی اعلامیه‌ای را امضا نمود و پس‌ازآن بارها به سیاست‌های رژیم اعتراض نمود و از امام خمینی تجلیل به عمل آورد در همین زمینه یکی از اقدامات مشهور وی فاش کردن خبر شهادت آیت‌الله سعیدی بود، که در سلولش به شهادت رسید درنتیجه در همان سال توسط ساواک دستگیر و مورد بازجویی قرار گرفت. در نجف با امام خمینی دیدار کرد. امام وی به او اجازه داد که سهم سادات را گرفته و طبق نظر خود استفاده کند.
در پی سخنانش بر ضد رژیم اشغالگر قدس به ایلام تبعید شد و حدود یک سال در آن منطقه به فعالیت‌های تبلیغی و عمرانی خود ادامه داد. با درخواست و پی گیری علما و اقشار مردم به‌ویژه آیت‌الله خوانساری محکومیت او به پایان رسید و به تهران برگشت.
از اقدامات وی تأسیس مجموعه بزرگ مهدیه تهران است که باهمت و همراهی و کمک مردم تأسیس شد. قبل از آن در محل خانه پدرش در مشهد به تأسیس دارالشفا پرداخت. این اقدامات فقط منحصر به تهران نبود بلکه در دیگر مناطق مثل مشهد، گرگان، کاشان، ایلام چندین مهدیه، مسجد، درمانگاه، مدرسه و حمام به همت وی ساخته یا بازسازی شد.
در سال 1357 با توجه به این‌که مهدیه تهران همه‌ساله جشن نیمه شعبان را برگزار می‌کرد بنا به اعلامیه امام خمینی در رابطه با عدم برگزاری جشن‌ها، مسئولان مهدیه هم از برگزاری این مراسم خودداری کردند، و این امر موجب خشم رژیم شد. در پی آن با فشار ساواک تن به مسافرتی اجباری همراه خانواده به مشهد داد. در طی حرکت به‌سوی مشهد از مسیر شمال در چند کیلومتری شهرستان قوچان با خودرو شخصی در تاریخ 30تیر 57 در یک حادثه رانندگی مشکوک با یک ماشین ارتشی جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
پیکرش در میدان فردوسی مشهد به‌طرف حرم مطهر تشییع شد. این مراسم به تظاهراتی علیه رژیم تبدیل گردید و با تیراندازی مأموران به‌سوی شرکت‌کنندگان چند نفر به شهادت رسیدند، درنتیجه پس از برگزاری نماز توسط آیت‌الله سید عبدالله شیرازی در حرم مطهر برای آرام کردن مردم جنازه در همان روز به تهران منتقل شد و از فرودگاه به‌سرعت به پزشک قانونی برده شد و ازآنجا برای جلوگیری از ناآرامی‌ها دوباره به مشهد برگردانده شد و به‌صورت مخفیانه در مزار خواجه ربیع دفن گردید. در پی آن آیات عظام: گلپایگانی، مرعشی نجفی، سید احمد خوانساری و بسیاری از علمای شهرهای مختلف اعلامیه در تسلیت و رحلت وی صادر نمودند و مراسم یادبودی در شهرهای مشهد، تهران و قم برگزار شد.
