به گزارش چی 24 به نقل از آرتنا:
به گزارش سرویس شعروادبیات «آرتنا»،شهريار عباسي، نويسنده، برگزیده جایزه جلال آل‌احمد و مدرس دوره‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال گفت: امكانات و شرايط نويسنده شدن در تهران مهياتر است؛ البته اين بدان معنا نيست كه شهرهاي ديگر از اين امكانات بي‌بهره‌اند. تمام شهرستان‌ها و استان‌هاي كشور از اين امكانات بهره مي‌برند، اما ممكن است به اندازه تهران نباشد؛ با اين حال نبايد نویسندگان شهرستانی، خودشان را دورافتاده ببینند. يكي از موضوعاتي كه در دوره‌هاي آل‌جلال به آن تأكيد مي‌كنم، همين موضوع استفاده نويسندگان از امكاناتي است كه پيرامونشان واقع شده است.
وي همچنين در پاسخ به اين سئوال كه چرا از دل دوره‌هاي داستان‌نويسي، نوعي جديد از داستان ايراني با موضوعات بومي خلق نمي‌شود، گفت: معتقدم كه متأسفانه فهم داستان در کشور ما ناقص است. در اين باره خیلی‌ها را هم مقصر می‌دانم؛ از آنهایی که ادعای داستان‌نویسی کردند، اما شاعر پرورش دادند. به نظر من بخشي از داستان ایران را خود داستان‌نویس‌ها به قهقرا برده‌اند.
نویسنده رمان «دختر لوتی» برگزیده جایزه جلال توضيح داد: اين نويسندگان گاهي فهم درستی از داستان ندارند؛ چون فرم‌گرایی بیش از اندازه و درگیری با فضاي داستاني دهه 70 را هنوز رها نکرده‌ایم. در فرهنگ خانواده‌ها هم متأسفانه با داستان و نويسندگي و حتي شعر و شاعري مشكل وجود دارد.
عباسي براي برون‌رفت از اين معضل پيشنهاد كرد: بايد اين نكته را مورد تأكيد قرار دهيم كه داستان، یک موضوع جدی و یک مسأله مهم است. حالا از جمله جاهايي كه مي‌توان اين موارد را نهادينه كرد، دوره‌هاي داستان‌نويسي است و ما در دوره‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال بنياد شعر و ادبيات داستاني، آن را در دستور كار خود قرار مي‌دهيم.
این نويسنده ادامه داد: نويسنده بايد بداند كه رياضيات، كيهان‌شناسي و علوم مختلف، با روايت كه يك عنصر داستان است، بيان مي‌شود. در حقيقت، همه دانش بشر روایی است و ذهن انسان، طوری طراحی شده که فقط روایت را می‌فهمد. داستان و فلسفه كه از يك ريشه و خانواده‌اند، كشورها را مي‌سازند. آلمان دو بار و بعد از جنگ‌هاي جهاني اول و دوم نابود شد، اما به اتكاي همان فلسفه و ادبيات قوي كه دارد، كشورش را خيلي قدرتمند ساخت. سیاستگذاران فرهنگی ما بايد اين نكته را بدانند كه داستان یک کار جدی و مهم است.
نويسنده «هتل گمو» در پاسخ به اين سئوال كه اين سياستگذاري کجا باید تعیین شود؟ گفت: هر فعال فرهنگي به فراخور فعاليتي كه در اين حوزه دارد بايد به اين حوزه ورود كند؛ البته مسئوليت نهادهای رسمی در اين باره بزرگ‌تر است. به هر حال ما به عنوان نویسنده بايد از تريبون‌هايي كه در اختيار داريم، اين موضوع را بيان كنيم تا بالاخره جايي شنيده شود.
عباسي در بخش ديگري از سخنانش با اشاره به تمرکززدایی در تربيت نويسنده بيان كرد: در يكي از كارگاه‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال كه با تازگي و به همت بنياد شعر و ادبيات داستاني در مشهد برگزار كردم، بعد از خواندن آثار هنرجويان شركت‌كننده در كارگاه گفتم: این داستانی که شما در مشهد نوشته‌اید، اگر در شیراز يا اصفهان يا هر شهر ديگري نوشته مي‌شد، تفاوتي نمي‌كرد؛ زيرا در اين داستان‌ها به مشهد و پيرامون آن اشاره‌ای نشده است.
وي افزود: يا در يكي از كارگاه‌هاي ديگر كه در زنجان برگزار كرده بودم، از هنرجویان پرسيدم: آیا زنجان افسانه ندارد؟ جغرافیا ندارد؟ تاریخ ندارد؟ چرا در داستان‌هاي شما خبر و اثري از اينها نيست؟ متأسفانه نويسنده‌هاي ما در سراسر ايران، مسأله جغرافیا را رها كرده‌اند و مي‌خواهند مانند موراکامی، نويسنده ژاپني كه به تازگي آثار او گل كرده است، بنويسند و او را تبليغ كنند.
نويسنده جوان كشورمان ادامه داد: براي جهانی كردن ادبيات ايران بايد نوع زندگي خود را در آثارمان منعكس كنيم. در اين حالت مخاطب جهاني براي پاسخ دادن به سئوالات ذهنش به سراغ اين آثار مي‌آيد و ادبيات ما هم جهاني مي‌شود. ماركز و اورهان پاموك و ... با همين انديشه جهاني شده‌اند. اتفاقاً حافظ و فرودسی و مولاناي ما هم با اين انديشه جهاني شده‌اند.
وي خاطرنشان کرد: در كارگاه‌هايي كه بنياد شعر و ادبيات داستاني با نام دوره‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال در استان‌هاي مختلف كشور برگزار مي‌كند، اين موضوعات را گوشزد مي‌‌كنيم. البته پيشنهاد من اين است كه اين كارگاه‌ها بر اساس برنامه‌هايي كه براي خود مدون مي‌كنند، به صورت منطقه‌اي و با توجه به ظرفيت‌هاي آن منطقه و استاداني كه از آن منطقه برخاسته‌اند و يا در خصوص آن منطقه مورد نظر تحقيق كرده‌اند، برگزار شود تا همه استان‌ها حداقل برای یک بار شاهد برگزاري کارگاه‌های آل‌جلال با رويكردهايي كه عنوان كردم، باشند.
برگزیده جایزه جلال آل‌احمد، يكي از راه‌هاي تحقق اين امر را داشتن نمايندگي‌ها و يا دفاتر بنياد در مراكز استان‌ها دانست و گفت: مديريت اين دفاتر البته بايد به بچه‌هاي خلاق و فعال در حوزه داستان‌نويسي سپرده شود و نبايد شكل كارمندي به خود بگيرد.
عباسي همچنين با بيان اينكه نتيجه برگزاري دوره‌هاي آل‌جلال در دوره مديريت اخير بنياد شعر و ادبيات داستاني ايرانيان از سه سال قبل تاكنون، انتشار يك مجموعه داستان و آماده‌سازي چند رمان توسط نويسندگان جوان است، گفت: کارکرد بنیاد شعر و ادبیات داستانی در چند سال اخير، قابل دفاع است و اکنون، ميزان خروجي بنياد در حوزه داستان‌نويسي و تربيت نويسنده، فوق‌العاده است.
به گزارش سرویس شعروادبیات «آرتنا»،شهريار عباسي، نويسنده، برگزیده جایزه جلال آل‌احمد و مدرس دوره‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال گفت: امكانات و شرايط نويسنده شدن در تهران مهياتر است؛ البته اين بدان معنا نيست كه شهرهاي ديگر از اين امكانات بي‌بهره‌اند. تمام شهرستان‌ها و استان‌هاي كشور از اين امكانات بهره مي‌برند، اما ممكن است به اندازه تهران نباشد؛ با اين حال نبايد نویسندگان شهرستانی، خودشان را دورافتاده ببینند. يكي از موضوعاتي كه در دوره‌هاي آل‌جلال به آن تأكيد مي‌كنم، همين موضوع استفاده نويسندگان از امكاناتي است كه پيرامونشان واقع شده است.
وي همچنين در پاسخ به اين سئوال كه چرا از دل دوره‌هاي داستان‌نويسي، نوعي جديد از داستان ايراني با موضوعات بومي خلق نمي‌شود، گفت: معتقدم كه متأسفانه فهم داستان در کشور ما ناقص است. در اين باره خیلی‌ها را هم مقصر می‌دانم؛ از آنهایی که ادعای داستان‌نویسی کردند، اما شاعر پرورش دادند. به نظر من بخشي از داستان ایران را خود داستان‌نویس‌ها به قهقرا برده‌اند.
نویسنده رمان «دختر لوتی» برگزیده جایزه جلال توضيح داد: اين نويسندگان گاهي فهم درستی از داستان ندارند؛ چون فرم‌گرایی بیش از اندازه و درگیری با فضاي داستاني دهه 70 را هنوز رها نکرده‌ایم. در فرهنگ خانواده‌ها هم متأسفانه با داستان و نويسندگي و حتي شعر و شاعري مشكل وجود دارد.
عباسي براي برون‌رفت از اين معضل پيشنهاد كرد: بايد اين نكته را مورد تأكيد قرار دهيم كه داستان، یک موضوع جدی و یک مسأله مهم است. حالا از جمله جاهايي كه مي‌توان اين موارد را نهادينه كرد، دوره‌هاي داستان‌نويسي است و ما در دوره‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال بنياد شعر و ادبيات داستاني، آن را در دستور كار خود قرار مي‌دهيم.
این نويسنده ادامه داد: نويسنده بايد بداند كه رياضيات، كيهان‌شناسي و علوم مختلف، با روايت كه يك عنصر داستان است، بيان مي‌شود. در حقيقت، همه دانش بشر روایی است و ذهن انسان، طوری طراحی شده که فقط روایت را می‌فهمد. داستان و فلسفه كه از يك ريشه و خانواده‌اند، كشورها را مي‌سازند. آلمان دو بار و بعد از جنگ‌هاي جهاني اول و دوم نابود شد، اما به اتكاي همان فلسفه و ادبيات قوي كه دارد، كشورش را خيلي قدرتمند ساخت. سیاستگذاران فرهنگی ما بايد اين نكته را بدانند كه داستان یک کار جدی و مهم است.
نويسنده «هتل گمو» در پاسخ به اين سئوال كه اين سياستگذاري کجا باید تعیین شود؟ گفت: هر فعال فرهنگي به فراخور فعاليتي كه در اين حوزه دارد بايد به اين حوزه ورود كند؛ البته مسئوليت نهادهای رسمی در اين باره بزرگ‌تر است. به هر حال ما به عنوان نویسنده بايد از تريبون‌هايي كه در اختيار داريم، اين موضوع را بيان كنيم تا بالاخره جايي شنيده شود.
عباسي در بخش ديگري از سخنانش با اشاره به تمرکززدایی در تربيت نويسنده بيان كرد: در يكي از كارگاه‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال كه با تازگي و به همت بنياد شعر و ادبيات داستاني در مشهد برگزار كردم، بعد از خواندن آثار هنرجويان شركت‌كننده در كارگاه گفتم: این داستانی که شما در مشهد نوشته‌اید، اگر در شیراز يا اصفهان يا هر شهر ديگري نوشته مي‌شد، تفاوتي نمي‌كرد؛ زيرا در اين داستان‌ها به مشهد و پيرامون آن اشاره‌ای نشده است.
وي افزود: يا در يكي از كارگاه‌هاي ديگر كه در زنجان برگزار كرده بودم، از هنرجویان پرسيدم: آیا زنجان افسانه ندارد؟ جغرافیا ندارد؟ تاریخ ندارد؟ چرا در داستان‌هاي شما خبر و اثري از اينها نيست؟ متأسفانه نويسنده‌هاي ما در سراسر ايران، مسأله جغرافیا را رها كرده‌اند و مي‌خواهند مانند موراکامی، نويسنده ژاپني كه به تازگي آثار او گل كرده است، بنويسند و او را تبليغ كنند.
نويسنده جوان كشورمان ادامه داد: براي جهانی كردن ادبيات ايران بايد نوع زندگي خود را در آثارمان منعكس كنيم. در اين حالت مخاطب جهاني براي پاسخ دادن به سئوالات ذهنش به سراغ اين آثار مي‌آيد و ادبيات ما هم جهاني مي‌شود. ماركز و اورهان پاموك و ... با همين انديشه جهاني شده‌اند. اتفاقاً حافظ و فرودسی و مولاناي ما هم با اين انديشه جهاني شده‌اند.
وي خاطرنشان کرد: در كارگاه‌هايي كه بنياد شعر و ادبيات داستاني با نام دوره‌هاي داستان‌نويسي آل‌جلال در استان‌هاي مختلف كشور برگزار مي‌كند، اين موضوعات را گوشزد مي‌‌كنيم. البته پيشنهاد من اين است كه اين كارگاه‌ها بر اساس برنامه‌هايي كه براي خود مدون مي‌كنند، به صورت منطقه‌اي و با توجه به ظرفيت‌هاي آن منطقه و استاداني كه از آن منطقه برخاسته‌اند و يا در خصوص آن منطقه مورد نظر تحقيق كرده‌اند، برگزار شود تا همه استان‌ها حداقل برای یک بار شاهد برگزاري کارگاه‌های آل‌جلال با رويكردهايي كه عنوان كردم، باشند.
برگزیده جایزه جلال آل‌احمد، يكي از راه‌هاي تحقق اين امر را داشتن نمايندگي‌ها و يا دفاتر بنياد در مراكز استان‌ها دانست و گفت: مديريت اين دفاتر البته بايد به بچه‌هاي خلاق و فعال در حوزه داستان‌نويسي سپرده شود و نبايد شكل كارمندي به خود بگيرد.
عباسي همچنين با بيان اينكه نتيجه برگزاري دوره‌هاي آل‌جلال در دوره مديريت اخير بنياد شعر و ادبيات داستاني ايرانيان از سه سال قبل تاكنون، انتشار يك مجموعه داستان و آماده‌سازي چند رمان توسط نويسندگان جوان است، گفت: کارکرد بنیاد شعر و ادبیات داستانی در چند سال اخير، قابل دفاع است و اکنون، ميزان خروجي بنياد در حوزه داستان‌نويسي و تربيت نويسنده، فوق‌العاده است.
