به گزارش چی 24 به نقل از آرتنا:
به گزارش سرویس شعروادبیات «آرتنا»،حامد عسکری، شاعر و ترانه‌سرای کشورمان در نشست ادبی 17 دقیقه حرف حساب با عنوان «روایت سربرنیتسا» که با حضور نویسندگان ایرانی در محل این بنیاد برگزار شد، با بیان اینکه سفر به بوسنی برای شرکت در راهپیمایی بزرگداشت قربانیان سربرنیتسا ذهنیت من درباره این کشور را عوض کرد، گفت: اولین بار دانش‌آموز دبستان بودم که با بوسنی آشنا شدم؛ زمانی که برای جمع‌آوری کمک به جنگ‌زدگان بوسنی صندوقی به مدرسه آوردند.
وی ادامه داد: تنها دقایقی بعد از آن که فراخوان سفر به بوسنی منتشر شد، با آقای قزلی تماس گرفتم و درخواست سفر دادم. چند وقت بعد که سفر انجام شد و به محض رسیدن به سارایوو، تازه فهمیدم که چه اتفاقی افتاده است.
عسکری همچنین با گفتن اینکه اهل شهر زلزه‌زده بم است، گفت: من تجربه دیدن مرگ، گور دسته‌جمعی و دفن دسته‌جمعی را دارم. هنوز هم جنازه پدربزرگ من در بم مفقود است و نمی‌دانیم کجا دفن شده است. با این حال وقتی وارد سوله انبار کارخانه باطری‌سازی در پوتوچاری شدیم و با یادآوری آن همه کشتار، زانوهایم خم شد و دیگر تحمل ایستادن نداشتم. با همه این اتفاقات، هنوز هم مقاومت در بوسنی وجود دارد.
وی ادامه داد: معتقدم ابرمفهوم‌های بیشتری برای گره زدن محکم‌تر ارتباط ما با بوسنی است. در کاروانسرای 300 ساله بوسنی، رباعیات خیام به چشم می‌خورد. در بوسنی شرحی بر حافظ نوشته شده و اشتراکات واژگانی بسیار داریم که همه اینها نشان از خواهر ـ برادری فرهنگی بسیار عمیق ما دارد.
شاعر جوان کشورمان در بخش دیگری از سخنانش گفت: سفر به بوسنی سبب آگاهی من نسبت به وقایع این کشور شده و وادارم می‌کند که مطالعاتم درباره واقعه جنگ بالکان را افزایش دهم. خودم را مدیون خواهران و برادران بوسنیایی می‌دانم و تلاش می‌کنم صدای مظلومیت این عزیزان را با هنر گره بزنم و منتشر کنم.
عسکری سپس با بیان اینکه خون مظلوم هیچگاه خشک نمی‌شود و همیشه می‌جوشد، قطعه ادبی خود برای فاطیما، نوزادی که تنها چند ساعت بعد از تولد به دست جنایتکاران جنگی صرب در سربرنیتسا به شهادت رسید، را قرائت کرد.
این شعر اینگونه آغاز می‌شود:
می‌توانست الان زنده باشد
با گیسوانی بلند و طلایی و شاید بلوطی‌رنگ
که عصرها برای همسرش قهوه بوسنیایی دم کند
و در هیاهوی گنجشک‌ها و بوی میخک‌های ناب تراس خانه‌اش
درباره مدرسه دخترش با همسرش حرف بزند ...
این گزارش می‌افزاید: در بخش دیگری از این نشست، مریم برادران، نویسنده کتاب «ر» (زندگینامه شهید رسول حیدری، از شهدای ایرانی جنگ بوسنی) و برنده جایزه ادبی جلال آل‌احمد نیز با نمایش 11 تصویر از راهپیمایی مارش‌میرا، 11 روایت مستند و داستان‌گونه خود در ارتباط با این تصاویر را خواند.
بر اساس این گزارش، نشست 17 دقیقه حرف حساب بنیاد شعر و ادبیات داستانی، پیش از ظهر امروز یکشنبه اول مرداد با حضور نویسندگان و شاعران شرکت‌کننده در راهپیمایی «مارش‌میرا»، جمعی از اهالی قلم و اندیشه در تالار جلال آل‌احمد این بنیاد برگزار شد.
به گزارش سرویس شعروادبیات «آرتنا»،حامد عسکری، شاعر و ترانه‌سرای کشورمان در نشست ادبی 17 دقیقه حرف حساب با عنوان «روایت سربرنیتسا» که با حضور نویسندگان ایرانی در محل این بنیاد برگزار شد، با بیان اینکه سفر به بوسنی برای شرکت در راهپیمایی بزرگداشت قربانیان سربرنیتسا ذهنیت من درباره این کشور را عوض کرد، گفت: اولین بار دانش‌آموز دبستان بودم که با بوسنی آشنا شدم؛ زمانی که برای جمع‌آوری کمک به جنگ‌زدگان بوسنی صندوقی به مدرسه آوردند.
وی ادامه داد: تنها دقایقی بعد از آن که فراخوان سفر به بوسنی منتشر شد، با آقای قزلی تماس گرفتم و درخواست سفر دادم. چند وقت بعد که سفر انجام شد و به محض رسیدن به سارایوو، تازه فهمیدم که چه اتفاقی افتاده است.
عسکری همچنین با گفتن اینکه اهل شهر زلزه‌زده بم است، گفت: من تجربه دیدن مرگ، گور دسته‌جمعی و دفن دسته‌جمعی را دارم. هنوز هم جنازه پدربزرگ من در بم مفقود است و نمی‌دانیم کجا دفن شده است. با این حال وقتی وارد سوله انبار کارخانه باطری‌سازی در پوتوچاری شدیم و با یادآوری آن همه کشتار، زانوهایم خم شد و دیگر تحمل ایستادن نداشتم. با همه این اتفاقات، هنوز هم مقاومت در بوسنی وجود دارد.
وی ادامه داد: معتقدم ابرمفهوم‌های بیشتری برای گره زدن محکم‌تر ارتباط ما با بوسنی است. در کاروانسرای 300 ساله بوسنی، رباعیات خیام به چشم می‌خورد. در بوسنی شرحی بر حافظ نوشته شده و اشتراکات واژگانی بسیار داریم که همه اینها نشان از خواهر ـ برادری فرهنگی بسیار عمیق ما دارد.
شاعر جوان کشورمان در بخش دیگری از سخنانش گفت: سفر به بوسنی سبب آگاهی من نسبت به وقایع این کشور شده و وادارم می‌کند که مطالعاتم درباره واقعه جنگ بالکان را افزایش دهم. خودم را مدیون خواهران و برادران بوسنیایی می‌دانم و تلاش می‌کنم صدای مظلومیت این عزیزان را با هنر گره بزنم و منتشر کنم.
عسکری سپس با بیان اینکه خون مظلوم هیچگاه خشک نمی‌شود و همیشه می‌جوشد، قطعه ادبی خود برای فاطیما، نوزادی که تنها چند ساعت بعد از تولد به دست جنایتکاران جنگی صرب در سربرنیتسا به شهادت رسید، را قرائت کرد.
این شعر اینگونه آغاز می‌شود:
می‌توانست الان زنده باشد
با گیسوانی بلند و طلایی و شاید بلوطی‌رنگ
که عصرها برای همسرش قهوه بوسنیایی دم کند
و در هیاهوی گنجشک‌ها و بوی میخک‌های ناب تراس خانه‌اش
درباره مدرسه دخترش با همسرش حرف بزند ...
این گزارش می‌افزاید: در بخش دیگری از این نشست، مریم برادران، نویسنده کتاب «ر» (زندگینامه شهید رسول حیدری، از شهدای ایرانی جنگ بوسنی) و برنده جایزه ادبی جلال آل‌احمد نیز با نمایش 11 تصویر از راهپیمایی مارش‌میرا، 11 روایت مستند و داستان‌گونه خود در ارتباط با این تصاویر را خواند.
بر اساس این گزارش، نشست 17 دقیقه حرف حساب بنیاد شعر و ادبیات داستانی، پیش از ظهر امروز یکشنبه اول مرداد با حضور نویسندگان و شاعران شرکت‌کننده در راهپیمایی «مارش‌میرا»، جمعی از اهالی قلم و اندیشه در تالار جلال آل‌احمد این بنیاد برگزار شد.
