تصویرِ «محسن»؛ تصویری از یک لحظه در جنگ نیست؛ تصویری است که هزارو چهارصد سال مظلومیت تشیع را روایت می کند. تصویرِ «محسن»؛ تصویرِ میلیونها شیعه ی مظلومِ یمن در چنگالِ وهابی های کودکِ کُشِ سعودی است. تصویر «محسن» یک کتابِ مفصل از جنگِ حق و باطل؛ در کشورهای سوریه و عراق است. تصویرِ «محسن» نمایی از مظلومیتِ «هزاره های» مظلومِ شیعه؛ در میرزااولنگِ افغانستان است
به گزارش چی 24 به نقل از تریبون مستضعفین:بعضی عکس ها قدرت دارند؛ آنقدر زیاد که قادرند به تنهایی یک تاریخ را به تصویر بکشند؛ مثل همان عکسی که از سالوادور آلنده مانده؛ کنارِ دربِ خروجیِ کاخِ ریاست جمهوری؛ با یک مسلسل؛ تنها؛ در مقابلِ یک ارتشِ تمام عیار؛ ارتشی که برای ساکت کردنِ آلنده؛ با هواپیما؛ کاخ ریاست جمهوری را بمباران کرد. عکسِ آلنده؛ تا ابد؛ بهترینِ راوی یِ کودتای ننگینِ آمریکایی ها در شیلی است.
یا هم آن عکسی که یک عکاس از کودکی سیاهپوست در اعماقِ سیاهی های آفریقا گرفت؛ که از گرسنگی در حال جان دادن بود و یک کرکس در چند قدمی اش انتظارِ مرگِ کودک را می کشید؛ آن عکس؛ نمادِ تاریخِ میلیونها آفریقایی است که در اواسط قرن بیستم از گرسنگی مردند.
یا هم آخرین تصویرِ به جا مانده از «چه گوارا»؛ چریکِ مبارزِ آرژانتینی؛ در روستای لاایگرایِ بولیوی؛ که تیرباران شده بود و چند نظامی با اسلحه بالای سرش ایستاده بودند؛ آن تصویرِ «چه گوارا»؛ تمامی تاریخِ چریک های جهان وطنِ قرنِ بیستم را؛ یکجا دارد.
یا هم تصویرِ دکتر محمد مصدق؛ بعد از کودتا؛ در دادگاه نظامی؛ که از خسته گی روی کیفش خم شده و سرش را روی آن گذاشته است؛ خستگی؛ غم و تنهایی مصدق در این تصویر؛ بهترین روایت از کودتای بیست و هشتم مرداد است.
یا هم تصویرِ «روح الله» وقتی در حالِ پایین آمدن؛ از پلکانِ یک هواپیمای فرانسوی در فرودگاهِ مهرآباد؛ در ١٢ بهمن ۵٧ است؛ آن تصویر؛ آب سردی بود بر ٢۵ سال مبارزه ی یک ملت با ظلم و ستم و تباهی. آن تصویر؛ بیانیه ای تاریخی از بزرگترین واقعه ی یک ملت است.
از این نمونه می توان بسیار مثال آورد؛ ویتنام؛فلسطین(محمد الدوره) و … که به تنهایی قادر به روایت کردنِ یک تاریخِ پیچیده و طولانی اند؛ اما همه ی آنها؛ حداقل مربوط به نیم قرن پیش اند. گویی در چند دهه گذشته؛ عمرِ روایت کردنِ یک تاریخِ طولانی؛ فقط با یک تصویر ساده؛ گذشته بود.
تا اینکه تصویرِ «محسن» آمد؛ تصویری حیرت انگیز؛ از جوانی که معصومیت از تمامِ اجزای صورت اش هویداست و خباثتی که در چهره ی کسی که او را به اسارت گرفته است به خوبی نمایان است و اگر قرار بود صنعتِ گریم در سینما؛ با تمامِ حیثیت اش به صحنه بیاید و خباثت را در یک چهره به نمایش بگذارد نمی توانست به این خوبی آن را نشان دهد.
تصویرِ «محسن»؛ تصویری از یک لحظه در جنگ نیست؛ تصویری است که هزارو چهارصد سال مظلومیت تشیع را روایت می کند.
تصویرِ «محسن»؛ تصویرِ میلیونها شیعه ی مظلومِ یمن در چنگالِ وهابی های کودکِ کُشِ سعودی است.
تصویر «محسن» یک کتابِ مفصل از جنگِ حق و باطل؛ در کشورهای سوریه و عراق است.
تصویرِ «محسن» نمایی از مظلومیتِ «هزاره های» مظلومِ شیعه؛ در میرزااولنگِ افغانستان است.
تصویرِ «محسن» را می توان صد سالِ بعد به نسلهای آینده نشان داد و آنها از همین یک تصویرِ ساده؛ بدونِ هیچ کلمه ای؛ حقیقتِ تاریخِ عصری که ما در آن زندگی می کنیم را درک کنند.
تصویر «محسن» به تنهایی در مقابل تحریفِ تاریخ خواهد ایستاد.
یادمان باشد؛ زیرِ تصویر بنویسم؛ «محسن» تنها تاریخ نگاری بود؛ که برای ثبتِ تاریخ در یک فریم؛ جانِ شیرینِ خودش را تقدیم کرد.
بعضی عکس ها قدرت دارند؛ آنقدر زیاد که قادرند به تنهایی یک تاریخ را به تصویر بکشند؛ مثل همان عکسی که از سالوادور آلنده مانده؛ کنارِ دربِ خروجیِ کاخِ ریاست جمهوری؛ با یک مسلسل؛ تنها؛ در مقابلِ یک ارتشِ تمام عیار؛ ارتشی که برای ساکت کردنِ آلنده؛ با هواپیما؛ کاخ ریاست جمهوری را بمباران کرد. عکسِ آلنده؛ تا ابد؛ بهترینِ راوی یِ کودتای ننگینِ آمریکایی ها در شیلی است.
یا هم آن عکسی که یک عکاس از کودکی سیاهپوست در اعماقِ سیاهی های آفریقا گرفت؛ که از گرسنگی در حال جان دادن بود و یک کرکس در چند قدمی اش انتظارِ مرگِ کودک را می کشید؛ آن عکس؛ نمادِ تاریخِ میلیونها آفریقایی است که در اواسط قرن بیستم از گرسنگی مردند.
یا هم آخرین تصویرِ به جا مانده از «چه گوارا»؛ چریکِ مبارزِ آرژانتینی؛ در روستای لاایگرایِ بولیوی؛ که تیرباران شده بود و چند نظامی با اسلحه بالای سرش ایستاده بودند؛ آن تصویرِ «چه گوارا»؛ تمامی تاریخِ چریک های جهان وطنِ قرنِ بیستم را؛ یکجا دارد.
یا هم تصویرِ دکتر محمد مصدق؛ بعد از کودتا؛ در دادگاه نظامی؛ که از خسته گی روی کیفش خم شده و سرش را روی آن گذاشته است؛ خستگی؛ غم و تنهایی مصدق در این تصویر؛ بهترین روایت از کودتای بیست و هشتم مرداد است.
یا هم تصویرِ «روح الله» وقتی در حالِ پایین آمدن؛ از پلکانِ یک هواپیمای فرانسوی در فرودگاهِ مهرآباد؛ در ١٢ بهمن ۵٧ است؛ آن تصویر؛ آب سردی بود بر ٢۵ سال مبارزه ی یک ملت با ظلم و ستم و تباهی. آن تصویر؛ بیانیه ای تاریخی از بزرگترین واقعه ی یک ملت است.
از این نمونه می توان بسیار مثال آورد؛ ویتنام؛فلسطین(محمد الدوره) و … که به تنهایی قادر به روایت کردنِ یک تاریخِ پیچیده و طولانی اند؛ اما همه ی آنها؛ حداقل مربوط به نیم قرن پیش اند. گویی در چند دهه گذشته؛ عمرِ روایت کردنِ یک تاریخِ طولانی؛ فقط با یک تصویر ساده؛ گذشته بود.
تا اینکه تصویرِ «محسن» آمد؛ تصویری حیرت انگیز؛ از جوانی که معصومیت از تمامِ اجزای صورت اش هویداست و خباثتی که در چهره ی کسی که او را به اسارت گرفته است به خوبی نمایان است و اگر قرار بود صنعتِ گریم در سینما؛ با تمامِ حیثیت اش به صحنه بیاید و خباثت را در یک چهره به نمایش بگذارد نمی توانست به این خوبی آن را نشان دهد.
تصویرِ «محسن»؛ تصویری از یک لحظه در جنگ نیست؛ تصویری است که هزارو چهارصد سال مظلومیت تشیع را روایت می کند.
تصویرِ «محسن»؛ تصویرِ میلیونها شیعه ی مظلومِ یمن در چنگالِ وهابی های کودکِ کُشِ سعودی است.
تصویر «محسن» یک کتابِ مفصل از جنگِ حق و باطل؛ در کشورهای سوریه و عراق است.
تصویرِ «محسن» نمایی از مظلومیتِ «هزاره های» مظلومِ شیعه؛ در میرزااولنگِ افغانستان است.
تصویرِ «محسن» را می توان صد سالِ بعد به نسلهای آینده نشان داد و آنها از همین یک تصویرِ ساده؛ بدونِ هیچ کلمه ای؛ حقیقتِ تاریخِ عصری که ما در آن زندگی می کنیم را درک کنند.
تصویر «محسن» به تنهایی در مقابل تحریفِ تاریخ خواهد ایستاد.
یادمان باشد؛ زیرِ تصویر بنویسم؛ «محسن» تنها تاریخ نگاری بود؛ که برای ثبتِ تاریخ در یک فریم؛ جانِ شیرینِ خودش را تقدیم کرد.
