کارگردان با زیرکی ابتدا و انتهای فیلم «محمد رسول الله(ص)» را به یکی از سخت ترین مقاطع زندگی پیامبر یعنی «شعب ابی طالب» متصل می کند تا فیلم خالی از شخصیت «پیامبر» نباشد.
به گزارش چی 24 به نقل از فارس نیوز:خبرگزاری فارس - گروه سینما، آخرین ساخته مجید مجیدی فیلمی در ستایش خوبی‌ها و صفات نیک انسانی است و در واقع مقطع کم فراز و نشیب کودکی ایشان را تصویر می کند. البته برای دیده شدن فیلم، به‌هیچ‌وجه نباید این فیلم را با «الرساله» عقاد مقایسه کرد. «محمد رسول الله(ص)» فیلمی کاملاً شاعرانه، لطیف و احساسی اما هوشمندانه است و مشخص است که تمام هم‌وغم کارگردان آن، از پرداختن به این مقطع از زندگی ایشان، دوری از تفرقه و اختلاف‌نظرهاست.
مجیدی سعی کرده تا با دوری از محل اختلاف گرایشات مختلف مذهبی در اسلام اثری وحدت بخش را بر پرده سینماها اکران کند و گویی خواسته همه مسلمانان را در اثر نجیبش دخیل کند و با بهرهگیری از جلوه‌های ویژه و دوربین حرفه‌ای و پاک استرارو تنها به ساحت پیامبر خوبی‌ها سلام و درود بفرستد. در فیلم سعی شده تا مسیر یک کودک برگزیده در راه رسیدن به پیامبری، قدری نقاشی شده و هنرمندانه ترسیم گردد. ازاین‌روست که ما در این فیلم بحران عظیمی مانند نمونه‌های دیگر تاریخی مشاهده نمی‌کنیم.
کارگردان با زیرکی ابتدا و انتهای فیلم را به یکی از سخت‌ترین مقاطع زندگی پیامبر یعنی «شعب ابی‌طالب» متصل می‌کند تا فیلم خالی از شخصیت «پیامبر» نباشد و با فلاش‌بکی به دوران قبل از تولد ایشان، ماجرای واقعه دراماتیک و جذاب «اصحاب فیل» را در سکانسی عظیم بیان کرده و مخاطب را برای دیدن چندین سکانس نفس‌گیر و جذاب آماده می‌کند. کارگردان شخصیت حلیمه، این بانوی بزرگوار را به زیبایی وارد داستان کرده و به مخاطب معرفی می‌کند. اما شاهکار مجیدی در این فیلم آنجایی است که مخاطب همچون حلیمه و دیگر شخصیت‌های داستان، با آنکه تصویری از ایشان نمی‌بیند اما تحت تأثیر کودکی چون محمد(ص) قرار می‌گیرد.
مجیدی از جایی سعی کرده تا با ورود کلیسا و کاهن یهودی به داستان، زاویه دید خود در فیلم را جهانی کرده و بر بار دراماتیک آن بیفزاید کما اینکه تصویر شریفی از این دو دین الهی به مخاطب ارائه میدهد تا به‌نوعی وحدت ادیان را با ظهور کودکی چون محمد(ص)، قاب گیرد. البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که گنجانده شدن زبان عبری در فیلم برای قتل پیامبر در کودکی، به‌نوعی گریز کارگردان به صهیونیست‌ها و تفکیک آن‌ها از یهودیان است.
در ادامه خاطرات خوب پیامبر در یثرب به نمایش درمی‌آید تا شایستگی «مدینه‌النبی» شدن این شهر را برای مخاطب شرح دهد. محمد(ص) همچنان که بزرگ می‌شود با کرامت و اعجاز خود دیگران را تحت تأثیر قرار داده و زمینه‌ی پیامبر شدنش را برای مخاطب تصویر می‌کند. قطعاً دست کارگردان در پرداختن به برخی موضوعات باز نبوده اما سعی کرده با حرکت بر مسیر وحدت بین فرقه‌های اسلامی اثری زیبا، حرفه‌ای و قابل ستایش را به اکران جهانی برساند.
انتهای پیام /ج
خبرگزاری فارس - گروه سینما، آخرین ساخته مجید مجیدی فیلمی در ستایش خوبی‌ها و صفات نیک انسانی است و در واقع مقطع کم فراز و نشیب کودکی ایشان را تصویر می کند. البته برای دیده شدن فیلم، به‌هیچ‌وجه نباید این فیلم را با «الرساله» عقاد مقایسه کرد. «محمد رسول الله(ص)» فیلمی کاملاً شاعرانه، لطیف و احساسی اما هوشمندانه است و مشخص است که تمام هم‌وغم کارگردان آن، از پرداختن به این مقطع از زندگی ایشان، دوری از تفرقه و اختلاف‌نظرهاست.
مجیدی سعی کرده تا با دوری از محل اختلاف گرایشات مختلف مذهبی در اسلام اثری وحدت بخش را بر پرده سینماها اکران کند و گویی خواسته همه مسلمانان را در اثر نجیبش دخیل کند و با بهرهگیری از جلوه‌های ویژه و دوربین حرفه‌ای و پاک استرارو تنها به ساحت پیامبر خوبی‌ها سلام و درود بفرستد. در فیلم سعی شده تا مسیر یک کودک برگزیده در راه رسیدن به پیامبری، قدری نقاشی شده و هنرمندانه ترسیم گردد. ازاین‌روست که ما در این فیلم بحران عظیمی مانند نمونه‌های دیگر تاریخی مشاهده نمی‌کنیم.
کارگردان با زیرکی ابتدا و انتهای فیلم را به یکی از سخت‌ترین مقاطع زندگی پیامبر یعنی «شعب ابی‌طالب» متصل می‌کند تا فیلم خالی از شخصیت «پیامبر» نباشد و با فلاش‌بکی به دوران قبل از تولد ایشان، ماجرای واقعه دراماتیک و جذاب «اصحاب فیل» را در سکانسی عظیم بیان کرده و مخاطب را برای دیدن چندین سکانس نفس‌گیر و جذاب آماده می‌کند. کارگردان شخصیت حلیمه، این بانوی بزرگوار را به زیبایی وارد داستان کرده و به مخاطب معرفی می‌کند. اما شاهکار مجیدی در این فیلم آنجایی است که مخاطب همچون حلیمه و دیگر شخصیت‌های داستان، با آنکه تصویری از ایشان نمی‌بیند اما تحت تأثیر کودکی چون محمد(ص) قرار می‌گیرد.
مجیدی از جایی سعی کرده تا با ورود کلیسا و کاهن یهودی به داستان، زاویه دید خود در فیلم را جهانی کرده و بر بار دراماتیک آن بیفزاید کما اینکه تصویر شریفی از این دو دین الهی به مخاطب ارائه میدهد تا به‌نوعی وحدت ادیان را با ظهور کودکی چون محمد(ص)، قاب گیرد. البته باید به این نکته نیز اشاره کرد که گنجانده شدن زبان عبری در فیلم برای قتل پیامبر در کودکی، به‌نوعی گریز کارگردان به صهیونیست‌ها و تفکیک آن‌ها از یهودیان است.
در ادامه خاطرات خوب پیامبر در یثرب به نمایش درمی‌آید تا شایستگی «مدینه‌النبی» شدن این شهر را برای مخاطب شرح دهد. محمد(ص) همچنان که بزرگ می‌شود با کرامت و اعجاز خود دیگران را تحت تأثیر قرار داده و زمینه‌ی پیامبر شدنش را برای مخاطب تصویر می‌کند. قطعاً دست کارگردان در پرداختن به برخی موضوعات باز نبوده اما سعی کرده با حرکت بر مسیر وحدت بین فرقه‌های اسلامی اثری زیبا، حرفه‌ای و قابل ستایش را به اکران جهانی برساند.
انتهای پیام /ج
