در ادامه خانم فاطمه علی پور؛ که ایشان نیز از طلبه های فعال در امر تبلیغ هستند به عنوان منتقد گفت: نظام آموزشی کشور ما برای قرآن کریم که بهترین راه و روش زندگی و معارف اسلامی را بیان می کند، کم گذاشته است. در گذشته معلمانی ویژه آموزش قرآن در مداراس حضور داشتند که به نحو جامع تر و کامل تر قرآن و معارف آن را آموزش می دادند اما متاسفانه در سال های اخیر این امر مدارس از بین رفته و معلم هرپایه در کنار دروس دیگر، قرآن را نیز به دانش آموزان آموزش می دهد و حتی در پاره از موارد با ظاهر نامناسب در کلاس ها حاضر می شود که آسیب های این مسئله را دوچندان می کند.
وی بیان داشت: به علاوه این که دروس مرتبط با قرآن و مفاهیم قرآنی در مدارس کم رنگ شده و سهم قرآن در برنامه های درسی دانش آموزان بسیار ناچیز شده است. هم چنین لازم است از روش های مناسب تری جهت آموزش و جذب علاقه دانش آموزان به این کتاب آسمانی استفاده گردد. نکته مهم دیگر این که امروزه در بین خانواده ها نیز مسئله آموزش قرآن و انتقال مفاهیم آن به فرزندان کم رنگ شده به گونه ای که به عنوان مثال والدین فرزندان خود را به کلاس های مختلف می فرستند اما وقتی نوبت به قرآن رسید، استدلالشان این است که تعداد کلاس ها زیاد بوده و فرزند ما خسته می شود! از آن جایی که معارف قرآن کریم عامل نجات بشر است، اما آن طور که شایسته است در جامعه ما نمی درخشد و جایگاهی مناسب خود را ندارد.
سپس در پایان، خانم زینت السادات علمدار؛ از اساتید مدرسه و حافظ قرآن و نهج البلاغه به عنوان داور این کرسی بیان داشت: مهجوریت قرآن کریم به دو صورت است: یکی این که قرآن اصلاً در فضای جامعه و خانواده وجود نداشته و متروک شود، دوم این که قرآن در میان مردم باشد اما فقط برای مراسمات خاص و به صورت تزیینی و نمادین استفاده شود، بدون آشنایی با معنا و مفهوم آن.
وی افزود: دو جایگاه مهم که در زمینه ترویج قرآن و معارف قرآنی در میان فرزندان نقش دارند یکی خانواده و دیگری نظام آموزشی است. در سیستم آموزشی کشور ما هرچند قرآن و دروس مرتبط با آن وجود دارد اما آن گونه که شایسته است به آن بها داده نمی شود. معلمی که هم وظیفه تدریس قرآن و هم درس های دیگر را به عهده دارد چون تعلیم کامل برای آموزش قرآن را ندیده، نمی تواند این امر را به نحو احسن انجام داده و گاهی هم زمان درس قرآن را به تدریس دروس دیگر اختصاص می دهد در صورتی که معلم قرآن باید خلاق و هنرمند بوده و بتواند در قالب شعر و بازی، قرآن و مقاهیم قرآنی را به دانش آموزان انتقال دهد.
خانم علمدار تصریح کرد: متاسفانه اخیراً با امضاء سند 2030 و اجرای پنهای آن در سیستم آموزشی کشور، حضور قرآن در برنامه درسی دانش آموزان کم رنگ تر نیز شده و به عقیده آن ها کودک تا سالگی نباید زبان دیگری بیاموزد یعنی قرآن هم باید کنار گذاشته شود!
این استاد حافظ قرآن در پایان این نشست، با اشاره به نقش مهم خانواده در تربیت دینی فرزندان اظهار داشت: بنابراین در راستای ترویج هرچه بیشتر فرهنگ قرآنی در میان فرزندان، لازم است خانواده ها متکی به نظام آموزشی و مدرسه نباشند بلکه خودشان در جهت تعلیم و پروش دینی و قرآنی فرزندان تلاش نموده و بنا به فرموده امام علی علیه السلام قبل از پرشدن ذهن فرزند با مسائل دیگر، شرایع، احکام و حلال و حرام الهی را به او بیاموزند.
به گزارش چی 24 به نقل از معاونت پژوهش مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران:
مطالب مرتبط
ارسال نظر
