پایگاه معاونت پژوهش حوزه های علمیه خواهران سراسر کشور

به گزارش چی 24 به نقل از معاونت پژوهش مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران:

در این نشست آقای مزرئی گفت: منشأ اصلی تصوف آموزه های کتاب و سنت و خاستگاه اصلی آن اهل سنت می باشد. لذا بیشتر مشایخ صوفیه اهل تسنن هستند.
ایشان در ادامه گفت: چون صوفیان دستشان از دامن اهل بیت (ع) کوتاه بود باتوجه به تحلیل خود از آیات و روایات، آداب و رسومی را وضع کردند. بعضی از این آداب و رسوم موافق شریعت است برخی مخالف شریعت.
استاد مزرئی در ادامه گفت: در صوفیه ابتدا یک سری افراد به عنوان سردمدار فعالیت می کنند و افرادی به عنوان مرید حول این افراد جمع می شوند و این جریان کم کم در جامعه و بین عموم مردم پخش می شود و به صورت یک جریان سیاسی در می آید. با بوجود آمدن جریان سیاسی نویسندگان شروع به نوشتن کتاب می کنند. نوشتن کتاب در هر جریانی حدودا بعد از گذشت 50 سال شروع می شود. اولین کتابی که در این باب نوشته شده، کتاب عوارف المعارف سهرودی است. این کتاب را عزالدین محمود کاشانی ترجمه کرده و نام آن را مستحصنات صوفیه گذاشته است.
ایشان در ادامه گفت: صوفیان دو گونه آداب و رسوم داشتند. یک سری آداب و رسوم سیر و سلوکی مانند سماع و ذکر و و یک سری آداب و رسوم اجتماعی .
ایشان در ادامه به نقل از علامه طباطبایی گفت: با وضع آداب و رسوم، رفته رفته تصوف واقعی از بین رفت و از آن جریان جز یک کشکول و عصا چیزی باقی نماند.
دکتر مزرئی در ادامه گفت: آموزه های تصوف در زمان ابن عربی جدا شده و بوسیله او وارد شیعیان شد و چون شیعیان با اهل بیت (ع) مانوس بودند آداب و رسوم تصوف را کنار گذاشتند و از آموزه های اهل بیت (ع) استفاده کردند.
ایشان گفت: تصوف به معنای امروزی هیچ ارتباطی با عرفان اهل بیت (ع) ندارد چون جز آداب و رسوم صوری خانقاهی چیزی در تصوف باقی نماند. اما تصوف به معنای عام مساوی عرفان است.
دکتر مزرئی در بیان رابطه بین عرفان مصطلح(عرفان بزرگان) و عرفان اهل بیت (ع) گفت: رابطه بین عرفان اهل بیت (ع) و عرفان مصطلح، تحلیل و تفسیر عرفان اهل بیت (ع) است. عرفان حقیقی همان عرفان اهل بیت (ع) است؛ فقط برای فهمش از کلمات بزرگان استفاده می کنیم. در صورت تعارض بین کلمات اهل بیت (ع) و بزرگان به کلام اهل بیت (ع) مراجعه می کنیم.
ایشان در پایان جهت تشخیص عرفان حقیقی از عرفان های کاذب گفت: با بررسی شاخصه های عرفان حقیقی در مباحث توحید، انسان شناسی، هستی شناسی، معرفت شناسی، سلوکی و معرفتی می توان آن را از عرفان های کاذب متمایز کرد.