در این کرسی، گروه ارائه کننده دیدگاه خود را اینگونه بیان نمودند:میل خودنمایی در زنان یک میل غریزی است و تبرج دور شدن این میل از مسیر اصلی خود است. بنابراین نادیده گرفتن این میل آسیبهای جسمی و روحی به زن ، خانواده و جامعه وارد می کند. میل به خودنمایی باید مدیریت شود و آن با شناخت شخصیت انسانی، اجتماعی و ایرانی زن امکان پذیر است. همانطور که در سوره احزاب قبل از بیان حکم پوشش ده مقوله مهم برای شخصیت سازی ذکر شده است. زن در این جامعه با شناخت در می یابد که در جهت تعالی شخصیت خود باید در حد معقول به زینت و آرایش بپردازد و با ظاهری آراسته، زیبا و در حد قبول عرف (نه با حالت تبرج) در جامعه ظاهر شود. آنچه در شرع نهی شده تبرج است نه خودنمایی.
در ادامه گروه منتقد اینگونه ادامه دادند: تبرج و خودنمایی معنای یکسانی دارند. تبرج نمایان کردن چیزی است که باید پنهان باشد. تبرج در زن هنگامی اتفاق می افتد که زن زیبایی و زینت خود را آشکار کند و آن را جلوه دهد. تبرج و خودنمایی زن و اظهار هر گونه زینت در برابر نامحرم در آیات و روایات مذموم شناخته شده بنابراین تنزل شخص زن و جامعه را به دنبال دارد. شرع مصادیق خودنمایی و زینت را بیان نموده بنابراین هر فردی باید به فتوای مرجع خود مراجعه نماید.
استاد داور در تکمیل مباحث اشاره نمودند: در دین اسلام تعالی زن یا مرد مطرح نیست آنچه مطرح است تعالی انسان است. تعالی اصیل همان تعالی روح می باشد چرا که جسم از بین رفتنی است. مصادیق خودنمایی را شرع مشخص نموده. آن خودنمایی که برای همسر باشد در راستای تکامل روح و تعالی زن و جامعه است و آن خودنمایی که برای غیر همسر باشد تنزل زن و جامعه را به دنبال دارد.
