به گزارش چی 24 به نقل از پایگاه اطلاع رسانی محمد رضا زائری:
مصيبت جلسات رسمي !
يكي از مصيبت هاي مسؤولان مخصوصا مديران فرهنگي ما اضطرارشان براي حضور در جلسات پياپي و متعدد است كه گاه نه تنها هيچ خاصيتي ندارد بلكه فرصت هيچ كاري نيز براي ايشان نمي گذارد.
از يكطرف مجال ارتباط با مردم و حضور مستقيم و سركشي به حوزه كاري شان را از ايشان مي گيرد و از طرف ديگر روز به روز آنان را بيشتر به حلقه هاي بسته و ادبيات رسمي و كليشه اي عادت مي دهد. حتى در نماز جمعه كه قرار است ميعادگاه مردمي باشد باز در صف اول با نرده ها از بقيه جدا شده اند.
اتفاق خطرناكتر اين است كه گرفتاري جلسات همه انرژى و توان و فرصت و روحيه مديران را مي گيرد و چون فرصت ندارند به مسؤوليت هاي خود برسند كارها را عملا نفرات بعدي و مسؤولان رده هاي مياني انجام مي دهند و بدين ترتيب مديران واقعي و حقيقي دستگاهها كساني مي شوند كه اتفاقا - در مقايسه با خود مديران رده يكم مثل وزرا - حساسيت چنداني هم روي انتصاب اين مسوولان مياني نبوده است و چه بسا صلاحيت و تعهد اعتقادي و اخلاقي يا تخصص حرفه اي چنداني هم نداشته باشند و آلوده زدوبندها و حساب و كتابهاي پشت پرده هم بشوند.
حتى كار به جايي مي رسد كه مدير فرصت ارتباط با زيرمجموعه خودش را هم ندارد و زمان لازم براي گفتگوهاي داخل سازماني با كارشناسان و مديران خودش را هم از دست مي دهد.
با اين حساب وزير و رييس و مدير دستگاه مشغول اتلاف وقت در جلسات بعضا كم خاصيت و كم نتيجه بيروني است و ديگراني مشغول رتق و فتق امور و تمشيت كارهاي دستگاه ذيربط !
شايد به جرأت بتوان گفت كه اگر بسياري از اين جلسات شوراي فلان و كميته بهمان و ... را تعطيل كنند هيچ اتفاق خاصى هم نمي افتد !
و عجيب اين است كه گاه تعداد و زمان جلساتى كه يك مدير بايد طبق برنامه كاري اش در آنها شركت كند از ميزان وقت طبيعي ساعات كاري او بسيار بيشتر است ! يعني مجبور مي شود در برخي شركت نكند و در برخي نماينده بفرستد.
فقط اگر جلساتي كه بايد مثلا وزير ارشاد يا رييس سازمان تبليغات در طول هفته ( بر اساس قانون يا آيين نامه ها يا تصويب نهادهايي مثل شوراي عالي انقلاب فرهنگي ) شركت كنند محاسبه كنيد خواهيد ديد كه اين بزرگواران حتى فرصت فكر كردن به كارشان را ندارند
در عين حال معمولا مديران (كه اساسا بر مبناي صلاحيت و تخصص انتخاب نشده اند) برنامه اي براي بازآموزي و روزآمد سازي اطلاعات و آگاهي هاى خود ندارند و آموزش نمي بينند.
اگر يك مدير بخشي از وقت خود را به جاي جلسات كم اثر و كم بهره به بازآموزي اختصاص دهد قطعا حاصل و نتيجه اي بسيار بيشتر و كاربردي تر خواهد داشت. ( روزنامه خراسان )
مصيبت جلسات رسمي !
يكي از مصيبت هاي مسؤولان مخصوصا مديران فرهنگي ما اضطرارشان براي حضور در جلسات پياپي و متعدد است كه گاه نه تنها هيچ خاصيتي ندارد بلكه فرصت هيچ كاري نيز براي ايشان نمي گذارد.
از يكطرف مجال ارتباط با مردم و حضور مستقيم و سركشي به حوزه كاري شان را از ايشان مي گيرد و از طرف ديگر روز به روز آنان را بيشتر به حلقه هاي بسته و ادبيات رسمي و كليشه اي عادت مي دهد. حتى در نماز جمعه كه قرار است ميعادگاه مردمي باشد باز در صف اول با نرده ها از بقيه جدا شده اند.
اتفاق خطرناكتر اين است كه گرفتاري جلسات همه انرژى و توان و فرصت و روحيه مديران را مي گيرد و چون فرصت ندارند به مسؤوليت هاي خود برسند كارها را عملا نفرات بعدي و مسؤولان رده هاي مياني انجام مي دهند و بدين ترتيب مديران واقعي و حقيقي دستگاهها كساني مي شوند كه اتفاقا - در مقايسه با خود مديران رده يكم مثل وزرا - حساسيت چنداني هم روي انتصاب اين مسوولان مياني نبوده است و چه بسا صلاحيت و تعهد اعتقادي و اخلاقي يا تخصص حرفه اي چنداني هم نداشته باشند و آلوده زدوبندها و حساب و كتابهاي پشت پرده هم بشوند.
حتى كار به جايي مي رسد كه مدير فرصت ارتباط با زيرمجموعه خودش را هم ندارد و زمان لازم براي گفتگوهاي داخل سازماني با كارشناسان و مديران خودش را هم از دست مي دهد.
با اين حساب وزير و رييس و مدير دستگاه مشغول اتلاف وقت در جلسات بعضا كم خاصيت و كم نتيجه بيروني است و ديگراني مشغول رتق و فتق امور و تمشيت كارهاي دستگاه ذيربط !
شايد به جرأت بتوان گفت كه اگر بسياري از اين جلسات شوراي فلان و كميته بهمان و ... را تعطيل كنند هيچ اتفاق خاصى هم نمي افتد !
و عجيب اين است كه گاه تعداد و زمان جلساتى كه يك مدير بايد طبق برنامه كاري اش در آنها شركت كند از ميزان وقت طبيعي ساعات كاري او بسيار بيشتر است ! يعني مجبور مي شود در برخي شركت نكند و در برخي نماينده بفرستد.
فقط اگر جلساتي كه بايد مثلا وزير ارشاد يا رييس سازمان تبليغات در طول هفته ( بر اساس قانون يا آيين نامه ها يا تصويب نهادهايي مثل شوراي عالي انقلاب فرهنگي ) شركت كنند محاسبه كنيد خواهيد ديد كه اين بزرگواران حتى فرصت فكر كردن به كارشان را ندارند
در عين حال معمولا مديران (كه اساسا بر مبناي صلاحيت و تخصص انتخاب نشده اند) برنامه اي براي بازآموزي و روزآمد سازي اطلاعات و آگاهي هاى خود ندارند و آموزش نمي بينند.
اگر يك مدير بخشي از وقت خود را به جاي جلسات كم اثر و كم بهره به بازآموزي اختصاص دهد قطعا حاصل و نتيجه اي بسيار بيشتر و كاربردي تر خواهد داشت. ( روزنامه خراسان )
