چهل و هفتمین جلسه ی انجمن سینمایی طلاب خراسان رضوی، ساعت 14 پنج شنبه 15 بهمن ماه سال جاری با نمایش و نقد فیلم سینمایی «هتل بوداپست» در اتاق جلسات کانون بحث و انتقاد دینی شهید هاشمی نژاد برگزار خواهد شد.
به گزارش چی 24 به نقل از رسالت:
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی فرهنگی – تبلیغی رسالات، در ادامه‌‌ی سلسله جلسات انجمن سینمایی طلاب خراسان رضوی، این هفته فیلم سینمایی «هتل بوداپست» به کارگردانی «وس اندرسن» در کانون بحث و انتقاد دینی شهید هاشمی‌نژاد نمایش و مورد نقد اعضای حاضر در جلسه قرار خواهد گرفت.
انجمن سینمایی طلاب خراسان رضوی تا کنون جلسات متعددی را برگزار نموده که در این جلسات فیلم‌هایی همچون شیار 143، فارگو، زندگی خصوصی آقا و خانم میم، آرایش غلیظ، پذیرایی ساده، ماکس دیوانه؛ جاده خشم، چند متر مکعب عشق، نمایش ترومن، تک تیرانداز آمریکایی، مهمان داریم، امروز، اشک سرما، روز روشن، اینک بهشت، ما یک پاپ داریم، 12 مرد خشمگین، خانه‌ای روی آب، ناخدا خورشید، جاده، قصه‌های وحشی، قصه‌ها، حصار ضد خرگوش، سن پطرزبورگ، کالواری، آذر شهدخت پرویز و دیگران، مظنونین همیشگی، جایی برای پیرمردها نیست، سقوط کاخ سفید، طبقه حساس، خط ویژه، سعادت‌آباد، سر به مهر و... به نمایش در آمده و مورد نقد طلاب قرار گرفته است.
درباره فیلم:
هتل بزرگ بوداپست نام فیلمی کمدی محصول سال ۲۰۱۴، به نویسندگی و کارگردانی وس اندرسن با الهام از آثار اشتفان تسوایگ است.
در این فیلم بازیگرانی همچون رالف فاینس، فهرید موری آبراهام، متیو آمالریک، تیلدا سوئینتن، آدرین برودی و ویلم دافو به ایفای نقش پرداخته‌‌اند.
خلاصه داستان:
در سال ۱۹۳۰ که دولتی فاشیست درحال قدرت‌گرفتن است و شعلۀ جنگ درحال روشن‌شدن، هتل بزرگ بوداپست به‌واسطۀ تلاش فراوانِ مهماندار و شاگردش، به یکی از برترین تفریحگاه‌های اروپا تبدیل شده‌است. یکی از مشتریان همیشگی هتل می‌میرد و یک نقاشی ارزشمند به مهماندار می‌رسد. با این اتفاق، همه چیز تغییر می‌کند.
نقد و بررسی کامل فیلم:
منتقد: جیمز براردینلی
مترجم: سید مجتبی حسینی
آثار وس اندرسون، از «خانواده رویال تننبام» گرفته تا «آقای فاکس شگفت انگیز» همیشه به نوعی سورئال بوده اند و شخصیت هایی عجیب غریب و غلو شده داشته اند. بلافاصله می‌شود تشخیص داد که «هتل بزرگ بوداپست» هم اثر این کارگردان است؛ همه عناصری که طرافداران به واسطه آن ها اندرسون را دوست دارند و عناصری که منتقدان با تاکید بر آن ها فیلم هایش را پر ادعا و گنگ می دانند در این فیلم یافت می شود. «هتل بزرگ بوداپست» در مقایسه با آثار پیشین اندرسون فیلمی بینابین است؛ نه به اندازه «قلمرو طلوع ماه» دوست داشتنی است و نه به اندازه «قطار سریع السیر قطبی» خسته کننده. این فیلم یک ماجراجویی بیش از ۹۰ دقیقه ای غیر معمول با رگه هایی از کمدی در پیش رویمان قرار می دهد که با وجود ارجاعات فراوان به فیلم های کلاسیک گوناگون، سبک روایت مخصوص خودش را پیش می گیرد.
ساختار «هتل بزرگ بوداپست» شبیه عروسک های تودرتو است. سکانس آغازین زنی جوان را به تصویر می کشد که به مجسمه ای در یک قبرستان نزدیک می شود. سپس شروع به خواندن کتابی از مردی می کند که در مقابل تصویرش ایستاده است. سپس به ۱۹۸۰ برش می خورد که آن مرد که نویسنده ای بی نام است (با بازی تام ویلکینسون) در مورد اثرش بحث می کند، در مورد این که چطور یکی از داستان هایش به یکی از تجربیات گذشته اش مربوط می شود. 20 سال دیگر فلش بک می خورد و به لابی هتل بزرگ بوداپست می رود که زمانی، محل اجرای چند طبقه ای در جمهوری اروپایی زوبروکا (یک جمهوری خیالی) بوده و رو به خرابی گذاشته است. در آن جا نسخه جوانتری از نویسنده (حالا با بازی جود لا) با صاحب هتل، آقای مصطفی (با بازی بیل ماری)، مواجه می شود و سر میز شام سر داستان دیگری گشوده می شود. این داستان در دهه ۱۹۳۰ می گذرد که در آن زمان مصطفی پسر بچه ای بوده است. این تو در تویی چهار لایه دستمایه اصلی «هتل بزرگ بوداپست» است و باقی چیزها حکم تزئینات و دکوراسیون را دارد.
در سال ۱۹۳۰ که دولتی فاشیست در حال قدرت گرفتن است و شعله جنگ در حال روشن شدن، هتل بزرگ بوداپست به واسطه تلاش فراوان آقای گوستاو (با بازی رالف فاینس) مهماندار هتل و شاگردش زیرو مصطفی (با بازی تونی ریولوری) به یکی از برترین تفریحگاه های اروپا تبدیل شده است. یکی از مشتریان همیشگی هتل (تیلدا سوئینتن) می میرد و یک نقاشی ارزشمند به گوستاو می رسد. با این اتفاق همه چیز تغییر می کند. وارثان این [مشتری] زن به سرکردگی پسرش، دمیتری (با بازی آدرین برودی)، در صدد برمی‌آیند نقاشی را به هر نحو ممکن پس بگیرند. گوستاو به اشتباه به جرم قتل در یک پایگاه نظامی به زندان می افتد. در همین حین دمیتری با کمک دستیار روانی اش به نام جاپلینگ (با بازی ویلم دافو) در جستجوی نسخه ای از وصیتنامه دومی بر می آید که اگر آن نسخه علنی شود اهدافش از تصاحب میراث به خطر می افتد. اولین گزینه ای که برای فیصله دادن این قضیه به ذهن جاپلینگ می رسد بوی کشت و کشتار می دهد، کاری که در آن ید طولایی دارد.
گوستاو با نقش آفرینی بی عیب و نقص رالف فاینس کاریکاتوری تمام و کمال از یک جنتلمن تمام عیار است. ظاهرش همواره آراسته و پیراسته است و بیش از هر چیز دیگری به برخورد درست و نزاکت اهمیت می دهد. در عین حال هیچ وقت برخوردش متظاهرانه نیست و به طرز عجیبی در بین همه محبوب است. تعدادی از بهترین و جذابترین لحظه های فیلم وقتی رقم می خورد که گوستاو از کوره در می رود و شروع به ناسزا گفتن می کند. گوستاو در قلب «هتل بزرگ بوداپست» است و باقی همه حول او می گردند.
طولانی ترین قسمت فیلم میان دیوارهای یک پایگاه نظامی رخ می دهد که گوستاو در آن زندانی است. این قسمت متاثر از فیلم های کلاسیکی مانند «فرار بزرگ» و «استالاگ ۱۷» و به نوعی ادای دینی به آن هاست. کمی بعد یک تعقیب و گریز نسبتاً طولانی در یک سرازیری اتفاق می افتد که طعنه ای است به سینمای مدرن و میل باطنی این سینما به اکشن های کامپیوتری با جزئیات زیاد را دست می اندازد. اوج این داستان – که توضیحی در موردش نمی دهم – دلم را از خنده به درد آورد. همان طور که از سبک منحصر به فرد اندرسون بر می آید نماهایش در این فیلم هم بسیار با دقت گرفته شده اند. بنا به اقتضای موقعیت از نسبت طول به عرض های مختلفی در سرتاسر فیلم استفاده می کند و حتی یک صحنه به صورت سیاه و سفید است.
اندرسون گروه بازیگرانش را با جمعی از چهره های آشنا در نقش های فرعی تشکیل داده است؛ متیو آمالریک، هاروی کایتل، بیل ماری، جیسون شوارتزمن، تیلدا سوئینتن، تام ویلکینسون، اُوِن ویلسون و باب بالابان همه نقش های فرعی دارند. بسیاری از این بازیگرها پیشتر با کارگردان همکاری داشته اند. از بین بازیگرهایی که نقش های پر رنگتری دارند، آدرین برودی، ویلم دافو و اداورد نورتون هم سابقه حضور در فیلم هایش را دارند. اما این اولین باری است که رالف فاینس در یک ماجراجویی با اندرسون همراه می شود و با وجود این که تا بحال بیشتر به نقش های تیره و تار تمایل داشته در این فیلم یک کمدی ناب و نادر از خود به نمایش می گذارد.
غیر قابل پیش بینی بودن روایت «هتل بزرگ بوداپست» این اجازه را می دهد که خیلی سریع پیش رود. آرایشی از چندین بازیگر زبده همراه با چاشنی شوخ طبعی منحصر به فرد و غیر معمول اندرسون مخاطب را به کاوش در فیلم و درگیر شدن با آن ملزم می کند. هرچند این موارد باز هم نمی تواند نظر کسانی که فیلم های اندرسون را بیش از حد غامض و گنگ می پندارند عوض کند، اما برای آنان که از فیلم های یکنواخت و معمول خسته شده اند می تواند بساط یک سرگرمی دلچسب را فراهم آورد.
منبع: سایت نقد فارسی
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی فرهنگی – تبلیغی رسالات، در ادامه‌‌ی سلسله جلسات انجمن سینمایی طلاب خراسان رضوی، این هفته فیلم سینمایی «هتل بوداپست» به کارگردانی «وس اندرسن» در کانون بحث و انتقاد دینی شهید هاشمی‌نژاد نمایش و مورد نقد اعضای حاضر در جلسه قرار خواهد گرفت.
انجمن سینمایی طلاب خراسان رضوی تا کنون جلسات متعددی را برگزار نموده که در این جلسات فیلم‌هایی همچون شیار 143، فارگو، زندگی خصوصی آقا و خانم میم، آرایش غلیظ، پذیرایی ساده، ماکس دیوانه؛ جاده خشم، چند متر مکعب عشق، نمایش ترومن، تک تیرانداز آمریکایی، مهمان داریم، امروز، اشک سرما، روز روشن، اینک بهشت، ما یک پاپ داریم، 12 مرد خشمگین، خانه‌ای روی آب، ناخدا خورشید، جاده، قصه‌های وحشی، قصه‌ها، حصار ضد خرگوش، سن پطرزبورگ، کالواری، آذر شهدخت پرویز و دیگران، مظنونین همیشگی، جایی برای پیرمردها نیست، سقوط کاخ سفید، طبقه حساس، خط ویژه، سعادت‌آباد، سر به مهر و... به نمایش در آمده و مورد نقد طلاب قرار گرفته است.
درباره فیلم:
هتل بزرگ بوداپست نام فیلمی کمدی محصول سال ۲۰۱۴، به نویسندگی و کارگردانی وس اندرسن با الهام از آثار اشتفان تسوایگ است.
در این فیلم بازیگرانی همچون رالف فاینس، فهرید موری آبراهام، متیو آمالریک، تیلدا سوئینتن، آدرین برودی و ویلم دافو به ایفای نقش پرداخته‌‌اند.
خلاصه داستان:
در سال ۱۹۳۰ که دولتی فاشیست درحال قدرت‌گرفتن است و شعلۀ جنگ درحال روشن‌شدن، هتل بزرگ بوداپست به‌واسطۀ تلاش فراوانِ مهماندار و شاگردش، به یکی از برترین تفریحگاه‌های اروپا تبدیل شده‌است. یکی از مشتریان همیشگی هتل می‌میرد و یک نقاشی ارزشمند به مهماندار می‌رسد. با این اتفاق، همه چیز تغییر می‌کند.
نقد و بررسی کامل فیلم:
منتقد: جیمز براردینلی
مترجم: سید مجتبی حسینی
آثار وس اندرسون، از «خانواده رویال تننبام» گرفته تا «آقای فاکس شگفت انگیز» همیشه به نوعی سورئال بوده اند و شخصیت هایی عجیب غریب و غلو شده داشته اند. بلافاصله می‌شود تشخیص داد که «هتل بزرگ بوداپست» هم اثر این کارگردان است؛ همه عناصری که طرافداران به واسطه آن ها اندرسون را دوست دارند و عناصری که منتقدان با تاکید بر آن ها فیلم هایش را پر ادعا و گنگ می دانند در این فیلم یافت می شود. «هتل بزرگ بوداپست» در مقایسه با آثار پیشین اندرسون فیلمی بینابین است؛ نه به اندازه «قلمرو طلوع ماه» دوست داشتنی است و نه به اندازه «قطار سریع السیر قطبی» خسته کننده. این فیلم یک ماجراجویی بیش از ۹۰ دقیقه ای غیر معمول با رگه هایی از کمدی در پیش رویمان قرار می دهد که با وجود ارجاعات فراوان به فیلم های کلاسیک گوناگون، سبک روایت مخصوص خودش را پیش می گیرد.
ساختار «هتل بزرگ بوداپست» شبیه عروسک های تودرتو است. سکانس آغازین زنی جوان را به تصویر می کشد که به مجسمه ای در یک قبرستان نزدیک می شود. سپس شروع به خواندن کتابی از مردی می کند که در مقابل تصویرش ایستاده است. سپس به ۱۹۸۰ برش می خورد که آن مرد که نویسنده ای بی نام است (با بازی تام ویلکینسون) در مورد اثرش بحث می کند، در مورد این که چطور یکی از داستان هایش به یکی از تجربیات گذشته اش مربوط می شود. 20 سال دیگر فلش بک می خورد و به لابی هتل بزرگ بوداپست می رود که زمانی، محل اجرای چند طبقه ای در جمهوری اروپایی زوبروکا (یک جمهوری خیالی) بوده و رو به خرابی گذاشته است. در آن جا نسخه جوانتری از نویسنده (حالا با بازی جود لا) با صاحب هتل، آقای مصطفی (با بازی بیل ماری)، مواجه می شود و سر میز شام سر داستان دیگری گشوده می شود. این داستان در دهه ۱۹۳۰ می گذرد که در آن زمان مصطفی پسر بچه ای بوده است. این تو در تویی چهار لایه دستمایه اصلی «هتل بزرگ بوداپست» است و باقی چیزها حکم تزئینات و دکوراسیون را دارد.
در سال ۱۹۳۰ که دولتی فاشیست در حال قدرت گرفتن است و شعله جنگ در حال روشن شدن، هتل بزرگ بوداپست به واسطه تلاش فراوان آقای گوستاو (با بازی رالف فاینس) مهماندار هتل و شاگردش زیرو مصطفی (با بازی تونی ریولوری) به یکی از برترین تفریحگاه های اروپا تبدیل شده است. یکی از مشتریان همیشگی هتل (تیلدا سوئینتن) می میرد و یک نقاشی ارزشمند به گوستاو می رسد. با این اتفاق همه چیز تغییر می کند. وارثان این [مشتری] زن به سرکردگی پسرش، دمیتری (با بازی آدرین برودی)، در صدد برمی‌آیند نقاشی را به هر نحو ممکن پس بگیرند. گوستاو به اشتباه به جرم قتل در یک پایگاه نظامی به زندان می افتد. در همین حین دمیتری با کمک دستیار روانی اش به نام جاپلینگ (با بازی ویلم دافو) در جستجوی نسخه ای از وصیتنامه دومی بر می آید که اگر آن نسخه علنی شود اهدافش از تصاحب میراث به خطر می افتد. اولین گزینه ای که برای فیصله دادن این قضیه به ذهن جاپلینگ می رسد بوی کشت و کشتار می دهد، کاری که در آن ید طولایی دارد.
گوستاو با نقش آفرینی بی عیب و نقص رالف فاینس کاریکاتوری تمام و کمال از یک جنتلمن تمام عیار است. ظاهرش همواره آراسته و پیراسته است و بیش از هر چیز دیگری به برخورد درست و نزاکت اهمیت می دهد. در عین حال هیچ وقت برخوردش متظاهرانه نیست و به طرز عجیبی در بین همه محبوب است. تعدادی از بهترین و جذابترین لحظه های فیلم وقتی رقم می خورد که گوستاو از کوره در می رود و شروع به ناسزا گفتن می کند. گوستاو در قلب «هتل بزرگ بوداپست» است و باقی همه حول او می گردند.
طولانی ترین قسمت فیلم میان دیوارهای یک پایگاه نظامی رخ می دهد که گوستاو در آن زندانی است. این قسمت متاثر از فیلم های کلاسیکی مانند «فرار بزرگ» و «استالاگ ۱۷» و به نوعی ادای دینی به آن هاست. کمی بعد یک تعقیب و گریز نسبتاً طولانی در یک سرازیری اتفاق می افتد که طعنه ای است به سینمای مدرن و میل باطنی این سینما به اکشن های کامپیوتری با جزئیات زیاد را دست می اندازد. اوج این داستان – که توضیحی در موردش نمی دهم – دلم را از خنده به درد آورد. همان طور که از سبک منحصر به فرد اندرسون بر می آید نماهایش در این فیلم هم بسیار با دقت گرفته شده اند. بنا به اقتضای موقعیت از نسبت طول به عرض های مختلفی در سرتاسر فیلم استفاده می کند و حتی یک صحنه به صورت سیاه و سفید است.
اندرسون گروه بازیگرانش را با جمعی از چهره های آشنا در نقش های فرعی تشکیل داده است؛ متیو آمالریک، هاروی کایتل، بیل ماری، جیسون شوارتزمن، تیلدا سوئینتن، تام ویلکینسون، اُوِن ویلسون و باب بالابان همه نقش های فرعی دارند. بسیاری از این بازیگرها پیشتر با کارگردان همکاری داشته اند. از بین بازیگرهایی که نقش های پر رنگتری دارند، آدرین برودی، ویلم دافو و اداورد نورتون هم سابقه حضور در فیلم هایش را دارند. اما این اولین باری است که رالف فاینس در یک ماجراجویی با اندرسون همراه می شود و با وجود این که تا بحال بیشتر به نقش های تیره و تار تمایل داشته در این فیلم یک کمدی ناب و نادر از خود به نمایش می گذارد.
غیر قابل پیش بینی بودن روایت «هتل بزرگ بوداپست» این اجازه را می دهد که خیلی سریع پیش رود. آرایشی از چندین بازیگر زبده همراه با چاشنی شوخ طبعی منحصر به فرد و غیر معمول اندرسون مخاطب را به کاوش در فیلم و درگیر شدن با آن ملزم می کند. هرچند این موارد باز هم نمی تواند نظر کسانی که فیلم های اندرسون را بیش از حد غامض و گنگ می پندارند عوض کند، اما برای آنان که از فیلم های یکنواخت و معمول خسته شده اند می تواند بساط یک سرگرمی دلچسب را فراهم آورد.
منبع: سایت نقد فارسی
