مسعود فراستی در جمع طلاب هنرمند مشهدی: دعوای من با برخی از دوستان همین است که می گویند این اثر ارزشی بود، تو چرا نقدش کردی؟!
به گزارش چی 24 به نقل از رسالت:
فراستی ضمن تحلیل معیارهای سنجش آثار سینمایی بیان داشت: برخی معیار سنجش یک اثر سینمایی را، پیام اثر می‌دانند و برخی در آمدن یا در نیامدن آن را ملاک قرار می‌دهند.
مسعود فراستی در این نشست که به همت اداره هنر و رسانه دفتر تبلیغات اسلامی خراسان رضوی و در سالن همایش‌های کانون بحث و انتقاد دینی شهید هاشمی‌نژاد برگزار شد گفت: اگر بخواهیم وجود یا عدم وجود پیام را معیار بدانیم، تمام افرادی که مدعی‌اند اثرشان مفهوم و پیامی دارد نمره‌ی قبولی را به خود خواهند داد؛ به خصوص اگر پیامشان ارزش هم داشته باشد یا به عبارتی ارزشی باشد.
فراستی ادامه داد: در این حالت بلدی و نابلدی از بین می‌رود و کافی است شما پشت پیام فیلمتان سنگر بگیرید. آن پیام از شما محافظت می‌کند! دعوای من با برخی از دوستان همین است که می‌گویند این اثر ارزشی بود، تو چرا نقدش کردی؟!
دانش‌‌آموخته فلسفه و نمایش از دانشگاه بولونیا بیان داشت: موضوع یا تم یک اثر نیست که ارزش آن را مشخص می‌کند بلکه نوع نسبتی که با موضوع برقرار می‌شود تعیین کننده خواهد بود؛ یعنی چگونگی تبدیل آن فکر اولیه به یک اثر.
فراستی ضمن تبیین اصطلاح آثار ارزشی بیان داشت: اگر مدیوم خود را نشناسید و بلد نباشید در آن کار کنید، شما دارید با شعار دینی ادعای هنر می‌کنید. شعار که هنر نیست، تبدیل آن به مدیوم مورد نظر هنر است.
وی افزود: می‌شود یک متن دینی را برداشت و ضد دینی ساخت. می‌شود یک متن ضددینی را برداشت و حس و حال دینی به آن داد. این یعنی ابداً موضوع تعیین کننده نیست بلکه پرداخت تعیین کننده است.
عضو تحریریه مجلات سروش و سوره عنوان کرد: پرداخت یعنی نوع نسبتی که شما با موضوعتان برقرار می‌کنید. یعنی چگونه از ظاهر به باطن می‌رسید.
وی در تشریح اصطلاح فرم گفت: ما در دنیای ظاهر و عالم کثرت زندگی می‌کنیم؛ در جهان کثرت معنا بدون صورت نمی‌تواند پدید آید. این یعنی فرم. هر چیزی را ما با فرم درک می‌کنیم.
این استاد مطرح دانشگاه اظهار داشت: در هنر ما با دل می‌فهمیم و با دل می‌اندیشیم و از طریق دل می‌اندیشیم و بعد از اندیشه‌ی با دل به اندیشه‌ی با سر می‌رسیم. در تمام مدیوم‌های هنری این‌گونه است. هنر اساساً با دل کار دارد. هنر دل را جلا می‌دهد و آماده‌ی دریافت مفاهیم می‌کند.
فراستی ادامه داد: ما آرام آرام از طریق فرم واکنش حسی نشان می‌دهیم. یعنی از طریق حرکات بازیگر و از طریق محیط و به طور کلی از طریق عینی به آن‌چه که باید می‌رسیم. در سینما همه‌چیز عینی است. شما با مدیوم سرو کار دارید که در آن هر ذهنیتی از پس عینیت برمی‌آید.
وی عامل تعیین مدیوم در دنیای هنر را ایده‌ی مورد نظر هنرمند دانست. فراستی در این رابطه گفت: هنر هر مفهوم ذهنی‌ای شکل عینی به خود نمی‌گیرد و هر حرفی مدیوم خاص خودش را دارد. ایده‌ی شما است که مدیوم را مشخص می‌کند نه خود شما. چیزی را که با شعر می‌شود گفت با سینما نمی‌توان بیان کرد.
فراستی در پایان عنوان کرد: تصویر به شدت محدودیت دارد؛ اگر همه‌ی حرف‌های جهان این قابلیت را داشتند که در تمامی مدیوم‌ها بیان شوند که در آن مدیوم گفته نمی‌شدند. اگر حرف ما در تمامی ظروف جا بگیرد که دیگر هنری در کار نخواهد بود.
فراستی ضمن تحلیل معیارهای سنجش آثار سینمایی بیان داشت: برخی معیار سنجش یک اثر سینمایی را، پیام اثر می‌دانند و برخی در آمدن یا در نیامدن آن را ملاک قرار می‌دهند.
مسعود فراستی در این نشست که به همت اداره هنر و رسانه دفتر تبلیغات اسلامی خراسان رضوی و در سالن همایش‌های کانون بحث و انتقاد دینی شهید هاشمی‌نژاد برگزار شد گفت: اگر بخواهیم وجود یا عدم وجود پیام را معیار بدانیم، تمام افرادی که مدعی‌اند اثرشان مفهوم و پیامی دارد نمره‌ی قبولی را به خود خواهند داد؛ به خصوص اگر پیامشان ارزش هم داشته باشد یا به عبارتی ارزشی باشد.
فراستی ادامه داد: در این حالت بلدی و نابلدی از بین می‌رود و کافی است شما پشت پیام فیلمتان سنگر بگیرید. آن پیام از شما محافظت می‌کند! دعوای من با برخی از دوستان همین است که می‌گویند این اثر ارزشی بود، تو چرا نقدش کردی؟!
دانش‌‌آموخته فلسفه و نمایش از دانشگاه بولونیا بیان داشت: موضوع یا تم یک اثر نیست که ارزش آن را مشخص می‌کند بلکه نوع نسبتی که با موضوع برقرار می‌شود تعیین کننده خواهد بود؛ یعنی چگونگی تبدیل آن فکر اولیه به یک اثر.
فراستی ضمن تبیین اصطلاح آثار ارزشی بیان داشت: اگر مدیوم خود را نشناسید و بلد نباشید در آن کار کنید، شما دارید با شعار دینی ادعای هنر می‌کنید. شعار که هنر نیست، تبدیل آن به مدیوم مورد نظر هنر است.
وی افزود: می‌شود یک متن دینی را برداشت و ضد دینی ساخت. می‌شود یک متن ضددینی را برداشت و حس و حال دینی به آن داد. این یعنی ابداً موضوع تعیین کننده نیست بلکه پرداخت تعیین کننده است.
عضو تحریریه مجلات سروش و سوره عنوان کرد: پرداخت یعنی نوع نسبتی که شما با موضوعتان برقرار می‌کنید. یعنی چگونه از ظاهر به باطن می‌رسید.
وی در تشریح اصطلاح فرم گفت: ما در دنیای ظاهر و عالم کثرت زندگی می‌کنیم؛ در جهان کثرت معنا بدون صورت نمی‌تواند پدید آید. این یعنی فرم. هر چیزی را ما با فرم درک می‌کنیم.
این استاد مطرح دانشگاه اظهار داشت: در هنر ما با دل می‌فهمیم و با دل می‌اندیشیم و از طریق دل می‌اندیشیم و بعد از اندیشه‌ی با دل به اندیشه‌ی با سر می‌رسیم. در تمام مدیوم‌های هنری این‌گونه است. هنر اساساً با دل کار دارد. هنر دل را جلا می‌دهد و آماده‌ی دریافت مفاهیم می‌کند.
فراستی ادامه داد: ما آرام آرام از طریق فرم واکنش حسی نشان می‌دهیم. یعنی از طریق حرکات بازیگر و از طریق محیط و به طور کلی از طریق عینی به آن‌چه که باید می‌رسیم. در سینما همه‌چیز عینی است. شما با مدیوم سرو کار دارید که در آن هر ذهنیتی از پس عینیت برمی‌آید.
وی عامل تعیین مدیوم در دنیای هنر را ایده‌ی مورد نظر هنرمند دانست. فراستی در این رابطه گفت: هنر هر مفهوم ذهنی‌ای شکل عینی به خود نمی‌گیرد و هر حرفی مدیوم خاص خودش را دارد. ایده‌ی شما است که مدیوم را مشخص می‌کند نه خود شما. چیزی را که با شعر می‌شود گفت با سینما نمی‌توان بیان کرد.
فراستی در پایان عنوان کرد: تصویر به شدت محدودیت دارد؛ اگر همه‌ی حرف‌های جهان این قابلیت را داشتند که در تمامی مدیوم‌ها بیان شوند که در آن مدیوم گفته نمی‌شدند. اگر حرف ما در تمامی ظروف جا بگیرد که دیگر هنری در کار نخواهد بود.
