به گزارش چی 24 به نقل از پایگاه اطلاع رسانی محمد رضا زائری:
چندماه قبل از انتخابات مجلس و خبرگان با قدري دقت در حال و هواي جامعه ( مثل شبكه هاي اجتماعي و فضاي مجازي و محيط عمومي ) به راحتي مي شد دريافت كه فضاي اجتماعي مخاطبان عمومي مثل هميشه با تصورات سياسيون فاصله دارد.
روشن است كه وقتي از مردم و جامعه سخن مي گوييم همه مردم از شهرهاي كوچك و روستاها تا كلانشهرها را در نظر داريم و هنگامي كه در باره ايران حرف مي زنيم همه جغرافياي كشور را در نظر مي گيريم.
به اين معنا مردم ايران نه چنان كه برخي اصولگرايان خوش باورانه انتظار داشتند يكسره در انتخابات به نامزدهاي آنان رأي دادند و نه آنگونه كه اصلاح طلبان به شكم خود صابون زده بودند آراي مردم يكباره در سبد آنان قرار گرفت.
اما پرسش مهمي كه در اينجا مطرح مي شود اين است : چرا چيزي كه افراد عادي هم از چندماه قبل به وضوح متوجه مي شدند و پيش بيني مي كردند براي چهره هاي سياسي قابل درك نبود ؟
شايد ساده ترين و روشن ترين پاسخ محدود شدن اين افراد به جلسات خصوصي و محافل بسته
و محدود از افراد همفكر و مطالعه بولتن ها و گزارش هاي خاص است كه به مرور نيز خودپسني و خودبيني افراد را تشديد مي كند. يكي از عوارض نشستن در جلسات بسته و محدود و خواندن بولتن هاي سياسي ، فاصله مديران از واقعيت هاي اجتماعي و دور شدن از احساس نبض حركت مردم است. بدين سبب به مرور قدرت فهم مردم و تغييرات اجتماعي را از دست مي دهند و نمي توانند آينده را پيش بيني كنند و نيازها و ضرورتها را تشخيص دهند.
بوروكراسي حاكم بر رفتار مديران ارشد باعث شده گرفتاري مديران در جلسات پي در پي و محدود شدن شان به حلقه هاي بسته بين آنها و محيط واقعي جامعه فاصله بياندازد و به مرور ذهن آنها را بر اساس بولتن هاي محرمانه امنيتي كند.
به طور طبيعي همه ما دوست داريم آنچه مي پسنديم مورد رغبت و پسندمان باشد و از شنيدن اخبار و تحليل هاي ناخوشايند دلخور مي شويم. اطرافيان هم وقتي چنين باشد به مرور آنچه مي پسنديم به ما عرضه مي كنند و اندك اندك به كساني بيشتر ميدان مي دهيم كه حرفهاي باب طبعمان مي زنند و مثل همه رؤسا و حكام و مديران و بزرگان در طول تاريخ از همين جا آسيب مي بينيم.
بدين ترتيب اگر كسي حرف ناخوشايند بگويد او را از خود دور مي سازيم و اگر انتقادي داشته باشد از ميدان به در مي كنيم.
شنيدن انتقاد سخت است و تحمل مخالف دشوار ، و ازهمين روست كه دستورات ديني ما را به پذيرش مخالفت ها توصيه مي كند و انتقاد و بيان عيب را هديه اي ارجمند برمي شمارد.
در گذشته منتقد و مخالف را سياست مي كردند و به جلاد مي سپردند اما امروز مخالف خوانان را سياست مي كنيم و دور مي سازيم. وقتي آهسته آهسته به جلساتي رفتيم كه دوست داريم ، حرفهايي شنيديم كه دوست داريم ، آدمهايي دور و برمان بودند كه دوست داريم ، گزارش هايي را خوانديم كه دوست داريم ... به طور طبيعي آينده را هم طوري پيش بيني مي كنيم كه دوست داريم ! اما اتفاق لزوما طوري نمي افتد كه دوست داريم ، زيرا در طرف مقابل ما هم كسي همين مسير را طي كرده است !
اصلاح طلبان بايد بپذيرند كه واقعيت ايران تنها شهرك غرب و فرمانيه نيست و حقيقت را تنها در شبكه هاي اجتماعي و فضاي مجازي نمي توان جستجو كرد !
اصولگرايان نيز بايد قبول كنند كه همه مردم لزوما كساني نيستند كه در مسجد ارك سينه مي زنند و اشك مي ريزند !
مخاطب متنوع و متكثر و پيچيده اي كه روز به روز در حال تغيير و تحول است هم سينه مي زند و اشك مي ريزد و هم جديدترين فيلم هاليوود را مي بيند و آخرين برنامه هاي شبكه هاي ماهواره اي را تعقيب مي كند.
براي شناخت اين مخاطب ، براي تحليل شخصيت او ، براي پيش بيني رفتارش و براي فهم و شناخت آينده چاره اي جز گسترده تر كردن افق ديد و توسعه دايره ورودي اطلاعات و اخبار نيست.
بدنه اصلي مخاطب امروز همان قدر كه ريشه هاي محكم در تعلق هاي اصيل سنتي دارد به شدت نوگرا و تحول خواه است و همان اندازه كه اصلاح طلب است به طور جدي اصول گراست.
فهم و تحليل اين بدنه اصلي جامعه با نگاهها و فهم هاي سنتي مطلق گرايانه و يكسويه ممكن نيست و براي درك رفتار و عملكردي كه دارد چاره اي جز باز كردن پنجره ها براي ورود هواي تازه اي از اطلاعات و اخبار نداريم.
تنها راه براي فهم اين مخاطب و شناخت اين تحولات سريع و پر شتاب خارج شدن از حلقه هاي بسته و جلسات محدود و شنيدن حرفها و خبرها و تحليل هاي متفاوت است.
چندماه قبل از انتخابات مجلس و خبرگان با قدري دقت در حال و هواي جامعه ( مثل شبكه هاي اجتماعي و فضاي مجازي و محيط عمومي ) به راحتي مي شد دريافت كه فضاي اجتماعي مخاطبان عمومي مثل هميشه با تصورات سياسيون فاصله دارد.
روشن است كه وقتي از مردم و جامعه سخن مي گوييم همه مردم از شهرهاي كوچك و روستاها تا كلانشهرها را در نظر داريم و هنگامي كه در باره ايران حرف مي زنيم همه جغرافياي كشور را در نظر مي گيريم.
به اين معنا مردم ايران نه چنان كه برخي اصولگرايان خوش باورانه انتظار داشتند يكسره در انتخابات به نامزدهاي آنان رأي دادند و نه آنگونه كه اصلاح طلبان به شكم خود صابون زده بودند آراي مردم يكباره در سبد آنان قرار گرفت.
اما پرسش مهمي كه در اينجا مطرح مي شود اين است : چرا چيزي كه افراد عادي هم از چندماه قبل به وضوح متوجه مي شدند و پيش بيني مي كردند براي چهره هاي سياسي قابل درك نبود ؟
شايد ساده ترين و روشن ترين پاسخ محدود شدن اين افراد به جلسات خصوصي و محافل بسته
و محدود از افراد همفكر و مطالعه بولتن ها و گزارش هاي خاص است كه به مرور نيز خودپسني و خودبيني افراد را تشديد مي كند. يكي از عوارض نشستن در جلسات بسته و محدود و خواندن بولتن هاي سياسي ، فاصله مديران از واقعيت هاي اجتماعي و دور شدن از احساس نبض حركت مردم است. بدين سبب به مرور قدرت فهم مردم و تغييرات اجتماعي را از دست مي دهند و نمي توانند آينده را پيش بيني كنند و نيازها و ضرورتها را تشخيص دهند.
بوروكراسي حاكم بر رفتار مديران ارشد باعث شده گرفتاري مديران در جلسات پي در پي و محدود شدن شان به حلقه هاي بسته بين آنها و محيط واقعي جامعه فاصله بياندازد و به مرور ذهن آنها را بر اساس بولتن هاي محرمانه امنيتي كند.
به طور طبيعي همه ما دوست داريم آنچه مي پسنديم مورد رغبت و پسندمان باشد و از شنيدن اخبار و تحليل هاي ناخوشايند دلخور مي شويم. اطرافيان هم وقتي چنين باشد به مرور آنچه مي پسنديم به ما عرضه مي كنند و اندك اندك به كساني بيشتر ميدان مي دهيم كه حرفهاي باب طبعمان مي زنند و مثل همه رؤسا و حكام و مديران و بزرگان در طول تاريخ از همين جا آسيب مي بينيم.
بدين ترتيب اگر كسي حرف ناخوشايند بگويد او را از خود دور مي سازيم و اگر انتقادي داشته باشد از ميدان به در مي كنيم.
شنيدن انتقاد سخت است و تحمل مخالف دشوار ، و ازهمين روست كه دستورات ديني ما را به پذيرش مخالفت ها توصيه مي كند و انتقاد و بيان عيب را هديه اي ارجمند برمي شمارد.
در گذشته منتقد و مخالف را سياست مي كردند و به جلاد مي سپردند اما امروز مخالف خوانان را سياست مي كنيم و دور مي سازيم. وقتي آهسته آهسته به جلساتي رفتيم كه دوست داريم ، حرفهايي شنيديم كه دوست داريم ، آدمهايي دور و برمان بودند كه دوست داريم ، گزارش هايي را خوانديم كه دوست داريم ... به طور طبيعي آينده را هم طوري پيش بيني مي كنيم كه دوست داريم ! اما اتفاق لزوما طوري نمي افتد كه دوست داريم ، زيرا در طرف مقابل ما هم كسي همين مسير را طي كرده است !
اصلاح طلبان بايد بپذيرند كه واقعيت ايران تنها شهرك غرب و فرمانيه نيست و حقيقت را تنها در شبكه هاي اجتماعي و فضاي مجازي نمي توان جستجو كرد !
اصولگرايان نيز بايد قبول كنند كه همه مردم لزوما كساني نيستند كه در مسجد ارك سينه مي زنند و اشك مي ريزند !
مخاطب متنوع و متكثر و پيچيده اي كه روز به روز در حال تغيير و تحول است هم سينه مي زند و اشك مي ريزد و هم جديدترين فيلم هاليوود را مي بيند و آخرين برنامه هاي شبكه هاي ماهواره اي را تعقيب مي كند.
براي شناخت اين مخاطب ، براي تحليل شخصيت او ، براي پيش بيني رفتارش و براي فهم و شناخت آينده چاره اي جز گسترده تر كردن افق ديد و توسعه دايره ورودي اطلاعات و اخبار نيست.
بدنه اصلي مخاطب امروز همان قدر كه ريشه هاي محكم در تعلق هاي اصيل سنتي دارد به شدت نوگرا و تحول خواه است و همان اندازه كه اصلاح طلب است به طور جدي اصول گراست.
فهم و تحليل اين بدنه اصلي جامعه با نگاهها و فهم هاي سنتي مطلق گرايانه و يكسويه ممكن نيست و براي درك رفتار و عملكردي كه دارد چاره اي جز باز كردن پنجره ها براي ورود هواي تازه اي از اطلاعات و اخبار نداريم.
تنها راه براي فهم اين مخاطب و شناخت اين تحولات سريع و پر شتاب خارج شدن از حلقه هاي بسته و جلسات محدود و شنيدن حرفها و خبرها و تحليل هاي متفاوت است.
