پدرش امام زین العابدین پیشوای چهارم شیعیان و مادرش «ام عبدالله.» دختر امام حسن مجتبی بودند، از این جهت هم از نظر پدر و هم از نظر مادر فاطمی و علوی بوده است.
به گزارش چی 24 به نقل از معاونت تبلیغ و آموزش های کاربردی حوزه های علمیه:
در سال 57 هجری در شهر مدینه ستاره ای دیگر از ستارگان آسمان امامت و ولایت بدرخشید و با نور خود، عالم را منور نمود. نام او «محمد» و كنیه اش «ابوجعفر» بود كه بعدها به «باقر» ملقب گشت. پدرش امام زین العابدین پیشوای چهارم شیعیان و مادرش «ام عبدالله.» دختر امام حسن مجتبی بودند، از این جهت هم از نظر پدر و هم از نظر مادر فاطمی و علوی بوده است. آن حضرت در سال 94 بعد از فوت پدر گرامی اش عهده دار مقام امامت و زعامت شیعیان جهان شد و در سال 114 هجری در شهر مدینه رحلت نمود و در قبرستان بقیع در كنار قبر پدر و جدش به خاك سپرده شد.
دوران پرفروغ امامت آن حضرت با برخی از خلفای بنی امیه مقارن بود كه عبارتند از:
1 - ولید بن عبدالملك (86 - 96)
2 - سلیمان بن عبدالملك (96 - 99)
3 - عمر بن عبدالعزیز (99 - 101)
4 - یزید بن عبدالملك (101 - 105)
5 - هشام بن عبدالملك (105 - 125)
این دوران گرچه با ظلم و فساد و خوشگذرانی و هوسرانی دستگاه خلافت بنی امیه همراه بود و امام علیه السلام در شرائط سخت و دشواری به تبلیغ احكام و مبانی اعتقادی اسلام می پرداخت، ولی نسبت به دوران زندگی دیگر ائمه علیهم السلام وضعیتی نسبتا آرام داشت. در آغاز امامت آن حضرت كه با حكمرانی ولید بن عبدالملك مقارن بود، دستگاه خلافت بنی امیه در صدد كشورگشایی و گسترش قلمرو حكومت خود بود، از این رو جامعه اسلامی در داخل با فشارهای سیاسی كمتری همراه بود، همچنین «سلیمان.» برادر «ولید» در مدت كوتاه خلافت خود درهای زندانهای عراق را گشود و تمام زندانیان بی گناه را كه «حجاج بن یوسف.» در بند كشیده بود، آزاد ساخت، و بعد از این دو «عمر بن عبدالعزیز» در زمان خلافتش خدمات زیادی را انجام داد، از جمله خدمات او عبارتند از: مبارزه با تبعیض و فساد ، ممنوع كردن سب علی علیه السلام كه از زمان معاویه - لعنة الله علیه - رواج پیدا كرده بود و برگرداندن فدک به خاندان اهل بیت (علیهم السلام). امام باقرعلیه السلام از این موقعیت نهایت استفاده را برد و زیربنای یك جنبش عظیم علمی و فكری را پایه گذاری نمود كه بعد از ایشان در زمان امامت امام صادق علیه السلام به تكامل رسید.
در سال 57 هجری در شهر مدینه ستاره ای دیگر از ستارگان آسمان امامت و ولایت بدرخشید و با نور خود، عالم را منور نمود. نام او «محمد» و كنیه اش «ابوجعفر» بود كه بعدها به «باقر» ملقب گشت. پدرش امام زین العابدین پیشوای چهارم شیعیان و مادرش «ام عبدالله.» دختر امام حسن مجتبی بودند، از این جهت هم از نظر پدر و هم از نظر مادر فاطمی و علوی بوده است. آن حضرت در سال 94 بعد از فوت پدر گرامی اش عهده دار مقام امامت و زعامت شیعیان جهان شد و در سال 114 هجری در شهر مدینه رحلت نمود و در قبرستان بقیع در كنار قبر پدر و جدش به خاك سپرده شد.
دوران پرفروغ امامت آن حضرت با برخی از خلفای بنی امیه مقارن بود كه عبارتند از:
1 - ولید بن عبدالملك (86 - 96)
2 - سلیمان بن عبدالملك (96 - 99)
3 - عمر بن عبدالعزیز (99 - 101)
4 - یزید بن عبدالملك (101 - 105)
5 - هشام بن عبدالملك (105 - 125)
این دوران گرچه با ظلم و فساد و خوشگذرانی و هوسرانی دستگاه خلافت بنی امیه همراه بود و امام علیه السلام در شرائط سخت و دشواری به تبلیغ احكام و مبانی اعتقادی اسلام می پرداخت، ولی نسبت به دوران زندگی دیگر ائمه علیهم السلام وضعیتی نسبتا آرام داشت. در آغاز امامت آن حضرت كه با حكمرانی ولید بن عبدالملك مقارن بود، دستگاه خلافت بنی امیه در صدد كشورگشایی و گسترش قلمرو حكومت خود بود، از این رو جامعه اسلامی در داخل با فشارهای سیاسی كمتری همراه بود، همچنین «سلیمان.» برادر «ولید» در مدت كوتاه خلافت خود درهای زندانهای عراق را گشود و تمام زندانیان بی گناه را كه «حجاج بن یوسف.» در بند كشیده بود، آزاد ساخت، و بعد از این دو «عمر بن عبدالعزیز» در زمان خلافتش خدمات زیادی را انجام داد، از جمله خدمات او عبارتند از: مبارزه با تبعیض و فساد ، ممنوع كردن سب علی علیه السلام كه از زمان معاویه - لعنة الله علیه - رواج پیدا كرده بود و برگرداندن فدک به خاندان اهل بیت (علیهم السلام). امام باقرعلیه السلام از این موقعیت نهایت استفاده را برد و زیربنای یك جنبش عظیم علمی و فكری را پایه گذاری نمود كه بعد از ایشان در زمان امامت امام صادق علیه السلام به تكامل رسید.
