به یاد دارم روزی از روزهای ماه مبارک رمضان بود و طبق معمول عباس صبح قبل از رفتن به محل کار به خانه ما آمد. چهره اش را غم و اندوه پوشانده بود و ناراحت به نظر می رسید. وقتی دلیل آن را جویا شدم، با افسردگی گفت:
- نمی دانم چه کار کنم؟ به من دستور داده اند که امروز را روزه نگیرم.
به گزارش چی 24 به نقل از رسالت:
سركار خانم اقدس بابایی، خواهر گرامی شهید سرلشگر عباس بابایی نقل میكنند: در سال 1353 همراه همسرم (آقای سعیدنیا) كه از كاركنان نیروی هوایی ارتش بودند، در منازل سازمانی پایگاه دزفول زندگی میكردیم. حدود دو سال میشد كه عباس از آمریكا برگشته بود و به منظور گذراندن دوره تكمیلی خلبانی هواپیمای اف 5 به پایگاه ذزفول منتقل شده بود.
در آن زمان او هنوز ازدواج نكرده و بیشتر وقتها در كنار ما بود.
به یاد دارم روزی از روزهای ماه مبارك رمضان بود و طبق معمول عباس صبح قبل از رفتن به محل كار به خانه ما آمد. چهرهاش را غم و اندوه پوشانده بود و ناراحت به نظر میرسید. وقتی دلیل آن را جویا شدم، با افسردگی گفت:
- نمیدانم چه كار كنم؟ به من دستور دادهاند كه امروز را روزه نگیرم.
با شگفتی پرسیدم: برای چه؟
عباس ادامه داد: یكی از ژنرالهای آمریكایی به پایگاه آمده و قرار گذاشته است تا امروز ناهار را در باشگاه افسران و با خلبانان بخورد؛ به همین خاطر فرمانده پایگاه به خلبانان دستور داده تا امروز را روزه نگیرند.
او را دلداری دادم و گفتم: عباس جان! خدا بزرگ است. شاید تا ظهر تصمیمشان عوض شد.
او درحالی كه افسرده و غمگین خانه را ترك میكرد، رو به من كرد و گفت: خدا كند همانطور كه تو میگویی بشود.
ساعت سه بعد از ظهر بود كه عباس به منزل ما آمد. او خیلی خوشحال به نظر میرسید. با دیدن من گفت: آباجی! هنوز روزه هستم.
من شگفت زده از او خواستم تا قضیه را برایم تعریف كند. عباس كمی به فكر فرو رفت و در حالی كه از پنجره به دور دست مینگریست، آهی كشید و گفت:
- آباجی! ژنرالی كه قرار بود ناهار را با خلبانان بخورد، قبل از ظهر به هنگام پرواز با كایت در سد دزفول سقوط كرد و كشته شد.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی ارتش جمهوری اسلامی ایران
در سال 1353 همراه همسرم (آقای سعیدنیا) كه از كاركنان نیروی هوایی ارتش بودند، در منازل سازمانی پایگاه دزفول زندگی میكردیم. حدود دو سال میشد كه عباس از آمریكا برگشته بود و به منظور گذراندن دوره تكمیلی خلبانی هواپیمای اف 5 به پایگاه ذزفول منتقل شده بود.
در آن زمان او هنوز ازدواج نكرده و بیشتر وقتها در كنار ما بود.
به یاد دارم روزی از روزهای ماه مبارك رمضان بود و طبق معمول عباس صبح قبل از رفتن به محل كار به خانه ما آمد. چهرهاش را غم و اندوه پوشانده بود و ناراحت به نظر میرسید. وقتی دلیل آن را جویا شدم، با افسردگی گفت:
- نمیدانم چه كار كنم؟ به من دستور دادهاند كه امروز را روزه نگیرم.
با شگفتی پرسیدم: برای چه؟
عباس ادامه داد: یكی از ژنرالهای آمریكایی به پایگاه آمده و قرار گذاشته است تا امروز ناهار را در باشگاه افسران و با خلبانان بخورد؛ به همین خاطر فرمانده پایگاه به خلبانان دستور داده تا امروز را روزه نگیرند.
او را دلداری دادم و گفتم: عباس جان! خدا بزرگ است. شاید تا ظهر تصمیمشان عوض شد.
او درحالی كه افسرده و غمگین خانه را ترك میكرد، رو به من كرد و گفت: خدا كند همانطور كه تو میگویی بشود.
ساعت سه بعد از ظهر بود كه عباس به منزل ما آمد. او خیلی خوشحال به نظر میرسید. با دیدن من گفت: آباجی! هنوز روزه هستم.
من شگفت زده از او خواستم تا قضیه را برایم تعریف كند. عباس كمی به فكر فرو رفت و در حالی كه از پنجره به دور دست مینگریست، آهی كشید و گفت:
- آباجی! ژنرالی كه قرار بود ناهار را با خلبانان بخورد، قبل از ظهر به هنگام پرواز با كایت در سد دزفول سقوط كرد و كشته شد.
