حجاب مایه ی تشخّص و آزادی زن است؛ بر خلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه ی مادی گرایان، مایه ی اسارت زن نیست.
به گزارش چی 24 به نقل از رسالت:
حجاب؛ وظیفه، افتخار و شخصیت زن
این زندگی می گذرد؛ لذات و سختی هایش همه به طرفة العینی می گذرد. شما در دوره ی جوانی، این حرف را درست نمی فهمید. انسان در دوران جوانی خیال می کند دنیا ثابت است، ساکن است، همیشه همین جور است؛ به سن ما که رسیدید، یک نگاه می کنید، می بینید دنیا عجب سریع می گذرد؛ چشم به هم می زنید، گذشته. خب، آن طرف: «و انّ الدّار الأخرة لهی الحیوان»؛ زندگی و حیات، آن جاست. «ذلک الّذی یبشّر الله عباده»؛ بشارت های الهی آن جاست. هم برای آن جا، هم برای حفظ عزت کشور و پیشرفت کشور، وضع حجاب را، وضع عفاف را، وضع تقیدات و پایبندی را خانم ها باید مراقبت کنند؛ این وظیفه است. خودنمائی و جلوه فروشی، یک لحظه است و آثار سوء آن برای کشور، برای جامعه، برای اخلاق، حتّی برای سیاست، آثار مخرب و ماندگار است؛ در حالی که ملاحظه ی عفاف، ملاحظه ی حدود شرعی در رفتار و حرکات بانوان، اگر چنان چه سختی ای داشته باشد، سختیِ کوتاهی است، اما آثارش، آثار عمیق و ماندگاری است. خود خانم ها خیلی باید مراقبت کنند مسئله ی حجاب را، مسئله ی عفاف را؛ وظیفه ی آن هاست، افتخار آن هاست، شخصیت آن هاست.
حجاب مایه ی تشخص و آزادی زن است؛ بر خلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه ی مادی‌گرایان، مایه ی اسارت زن نیست. زن با برداشتن حجاب های خود، با عریان کردن آن چیزی که خدای متعال و طبیعت پنهان بودن آن را از او خواسته، خودش را کوچک می کند، خودش را سبک می کند، خودش را کم ارزش می کند. حجاب وقار است، متانت است، ارزش‌گذاری زن است، سنگین شدن کفه ی آبرو و احترام اوست؛ این را باید خیلی قدر دانست و از اسلام باید به خاطر مسئله ی حجاب تشکر کرد؛ این جزو نعمت های الهی است. (بیانات در دیدار جمعی از مداحان سراسر کشور۱۳۹۱/۰۲/۲۳)
حجاب؛ مایه تشخّص و آزادی زن
حجاب مایه ی تشخص و آزادی زن است؛ بر خلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه‌‌ی مادی‌گرایان، مایه‌‌ی اسارت زن نیست. (بیانات در دیدار جمعی از مداحان سراسر کشور، ۱۳۹۱/۰۲/۲۳)
با حجاب بودن زنان اعیان و اشراف ایرانی و اروپایی در گذشته
در قضیه ی زن، آنی كه باید جواب بدهد، آنی كه گریبانش گیر هست، غرب است، نه اسلام، نه جمهوری اسلامی. آن هائی كه مرزهای دو جنس را بكلی از بین بردند، آزادی جنسی را در عمل، در زبان، در تبلیغات، حتّی در فلسفه ترویج كردند، باید پاسخ بدهند. نتیجه این شد كه با توجه به خوی تجاوزگری طبیعی و قوّت طبیعی ای كه مرد نسبت به زن دارد، زن مظلوم واقع بشود و نسبت به زن حق كشی انجام بگیرد. زن را وسیله ای برای فروش كالاهایشان قرار بدهند؛ مثل یك كالا، مثل یك متاع! شما این مجلات فرنگی را نگاه كنید؛ برای فروش یك متاع، پیكر لخت یك زن را نشان می دهند! آخر اهانتی از این بالاتر برای یك زن ممكن است؟ آن ها باید جواب بدهند.
حجاب، تكریم آن كسی است كه در حجاب است. حجاب زن، تكریم زن است. در بیشتر كشورها- حالا من «بیشتر» كه می گویم، چون همه را اطلاع ندارم- در گذشته، در قدیم، در همین اروپا تا دویست سیصد سال پیش زن های اعیان و اشراف حجابی روی صورتشان می انداختند؛ در بعضی از فیلم های قدیمی شاید دیده باشید. یك حجاب می انداختند كه چشم ها به روی آن ها نیفتد. این، تكریم است. در ایران باستانی زن های اعیان و اشراف و رؤسا همه باحجاب بودند؛ زن های افراد پائین و طبقات پست، نه، بی حجاب هم می آمدند؛ مانعی هم نبود. اسلام آمد این تبعیض را گذاشت كنار، گفت نخیر، زن باید باحجاب باشد؛ یعنی این تكریم مال همه ی زنان است. آن وقت آن ها حالا شده اند طلبكار، ما شده ایم بدهكار! آن ها بدهكارند؛ آن ها باید بگویند چرا زن را مثل یك كالا وسیله ی شهوترانی قرار دادند. (بیانات در دیدار دانشجویان دانشگاه های استان یزد، ۱۳۸۶/۱۰/۱۳)
برترین حجاب
حجاب برتر همین چادر ایرانی خود ماست. حقیقتاً حجاب برتر است؛ هیچ تردیدی در این نباید داشت. (بیانات در جلسه پرسش و پاسخ مدیران مسئول و سردبیران نشریات دانشجویی، ۱۳۷۷/۱۲/۰۴)
دشمن به برداشتن چادر قانع نیست!
بحث هایی که در باب پوشش زن می شود، بحث های خوبی است که انجام می گیرد؛ منتها باید توجه کنید که هیچ بحثی در این زمینه های مربوط به پوشش زن، از هجوم تبلیغاتی غرب متأثر نباشد؛ اگر متأثر از آن شد، خراب خواهد شد. مثلاً بیاییم با خودمان فکر کنیم که حجاب داشته باشیم، اما چادر نباشد؛ این فکر غلطی است. نه این که من بخواهم بگویم چادر، نوع منحصر است؛ نه، من می گویم چادر بهترین نوع حجاب است؛ یک نشانه ی ملی ماست؛ هیچ اشکالی هم ندارد؛ هیچ منافاتی با هیچ نوع تحرکی هم در زن ندارد. اگر واقعاً بنای تحرک و کار اجتماعی و کار سیاسی و کار فکری باشد، لباس رسمی زن می تواند چادر باشد و - همان‌طور که عرض کردم - چادر بهترین نوع حجاب است.
البته می توان محجبه بود و چادر هم نداشت؛ منتها همین جا هم بایستی آن مرز را پیدا کرد. بعضی ها از چادر فرار می کنند، به خاطر این که هجوم تبلیغاتی غرب دامن‌گیرشان نشود؛ منتها از چادر که فرار می کنند، به آن حجاب واقعی بدون چادر هم رو نمی آورند؛ چون آن را هم غرب مورد تهاجم قرار می دهد!
شما خیال کرده اید که اگر ما چادر را کنار گذاشتیم، فرضاً آن مقنعه ی کذایی و آن لباس های «و لیضربن بخمرهنّ علی جیوبهنّ» و همان هایی را که در قرآن هست، درست کردیم، دست از سر ما بر می دارند؟ نه، آن ها به این چیزها قانع نیستند؛ آن ها می خواهند همان فرهنگ منحوس خودشان عیناً این جا عمل بشود؛ مثل زمان شاه که عمل می شد. در آن زمان، زن اصلاً پوشش و حجابی نداشت؛ حتّی در این جاها وقتی نوبت به این کارها می رسد، بی بند و باری خیلی بیشتر هم می شود؛ کما این که در زمان شاه، بی بند و باری ای که در همین شهر تهران و بعضی دیگر از شهرهای کشور ما بود، از معمول شهرهای اروپا بیشتر بود! زن معمولی در اروپا، لباس و پوشش خودش را داشت؛ اما در این جا آن طوری نبود. آن طور که دیده بودیم و شنیده بودیم و می دانستیم و مناظری که از آن وقت الان جلوی نظر من هست، انسان واقعاً حیرت می کند که چرا بایستی این گونه بشود؛ کما این که در خیلی از کشورهای متأسفانه عقب مانده مسلمان و غیرمسلمان هم همین طور است. بنابراین، باید به دقت و با نهایت کنجکاوی و بدون اغماض، مسائل ارزشی را رعایت کرد. (بیانات در دیدار اعضای شورای فرهنگی، اجتماعی زنان، ۱۳۷۰/۱۰/۰۴)
تهیه و تنظیم: سایت رسالات، برگرفته از سایت دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه‌ای
حجاب؛ وظیفه، افتخار و شخصیت زن
این زندگی می گذرد؛ لذات و سختی هایش همه به طرفة العینی می گذرد. شما در دوره ی جوانی، این حرف را درست نمی فهمید. انسان در دوران جوانی خیال می کند دنیا ثابت است، ساکن است، همیشه همین جور است؛ به سن ما که رسیدید، یک نگاه می کنید، می بینید دنیا عجب سریع می گذرد؛ چشم به هم می زنید، گذشته. خب، آن طرف: «و انّ الدّار الأخرة لهی الحیوان»؛ زندگی و حیات، آن جاست. «ذلک الّذی یبشّر الله عباده»؛ بشارت های الهی آن جاست. هم برای آن جا، هم برای حفظ عزت کشور و پیشرفت کشور، وضع حجاب را، وضع عفاف را، وضع تقیدات و پایبندی را خانم ها باید مراقبت کنند؛ این وظیفه است. خودنمائی و جلوه فروشی، یک لحظه است و آثار سوء آن برای کشور، برای جامعه، برای اخلاق، حتّی برای سیاست، آثار مخرب و ماندگار است؛ در حالی که ملاحظه ی عفاف، ملاحظه ی حدود شرعی در رفتار و حرکات بانوان، اگر چنان چه سختی ای داشته باشد، سختیِ کوتاهی است، اما آثارش، آثار عمیق و ماندگاری است. خود خانم ها خیلی باید مراقبت کنند مسئله ی حجاب را، مسئله ی عفاف را؛ وظیفه ی آن هاست، افتخار آن هاست، شخصیت آن هاست.
حجاب مایه ی تشخص و آزادی زن است؛ بر خلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه ی مادی‌گرایان، مایه ی اسارت زن نیست. زن با برداشتن حجاب های خود، با عریان کردن آن چیزی که خدای متعال و طبیعت پنهان بودن آن را از او خواسته، خودش را کوچک می کند، خودش را سبک می کند، خودش را کم ارزش می کند. حجاب وقار است، متانت است، ارزش‌گذاری زن است، سنگین شدن کفه ی آبرو و احترام اوست؛ این را باید خیلی قدر دانست و از اسلام باید به خاطر مسئله ی حجاب تشکر کرد؛ این جزو نعمت های الهی است. (بیانات در دیدار جمعی از مداحان سراسر کشور۱۳۹۱/۰۲/۲۳)
حجاب؛ مایه تشخّص و آزادی زن
حجاب مایه ی تشخص و آزادی زن است؛ بر خلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه‌‌ی مادی‌گرایان، مایه‌‌ی اسارت زن نیست. (بیانات در دیدار جمعی از مداحان سراسر کشور، ۱۳۹۱/۰۲/۲۳)
با حجاب بودن زنان اعیان و اشراف ایرانی و اروپایی در گذشته
در قضیه ی زن، آنی كه باید جواب بدهد، آنی كه گریبانش گیر هست، غرب است، نه اسلام، نه جمهوری اسلامی. آن هائی كه مرزهای دو جنس را بكلی از بین بردند، آزادی جنسی را در عمل، در زبان، در تبلیغات، حتّی در فلسفه ترویج كردند، باید پاسخ بدهند. نتیجه این شد كه با توجه به خوی تجاوزگری طبیعی و قوّت طبیعی ای كه مرد نسبت به زن دارد، زن مظلوم واقع بشود و نسبت به زن حق كشی انجام بگیرد. زن را وسیله ای برای فروش كالاهایشان قرار بدهند؛ مثل یك كالا، مثل یك متاع! شما این مجلات فرنگی را نگاه كنید؛ برای فروش یك متاع، پیكر لخت یك زن را نشان می دهند! آخر اهانتی از این بالاتر برای یك زن ممكن است؟ آن ها باید جواب بدهند.
حجاب، تكریم آن كسی است كه در حجاب است. حجاب زن، تكریم زن است. در بیشتر كشورها- حالا من «بیشتر» كه می گویم، چون همه را اطلاع ندارم- در گذشته، در قدیم، در همین اروپا تا دویست سیصد سال پیش زن های اعیان و اشراف حجابی روی صورتشان می انداختند؛ در بعضی از فیلم های قدیمی شاید دیده باشید. یك حجاب می انداختند كه چشم ها به روی آن ها نیفتد. این، تكریم است. در ایران باستانی زن های اعیان و اشراف و رؤسا همه باحجاب بودند؛ زن های افراد پائین و طبقات پست، نه، بی حجاب هم می آمدند؛ مانعی هم نبود. اسلام آمد این تبعیض را گذاشت كنار، گفت نخیر، زن باید باحجاب باشد؛ یعنی این تكریم مال همه ی زنان است. آن وقت آن ها حالا شده اند طلبكار، ما شده ایم بدهكار! آن ها بدهكارند؛ آن ها باید بگویند چرا زن را مثل یك كالا وسیله ی شهوترانی قرار دادند. (بیانات در دیدار دانشجویان دانشگاه های استان یزد، ۱۳۸۶/۱۰/۱۳)
برترین حجاب
حجاب برتر همین چادر ایرانی خود ماست. حقیقتاً حجاب برتر است؛ هیچ تردیدی در این نباید داشت. (بیانات در جلسه پرسش و پاسخ مدیران مسئول و سردبیران نشریات دانشجویی، ۱۳۷۷/۱۲/۰۴)
دشمن به برداشتن چادر قانع نیست!
بحث هایی که در باب پوشش زن می شود، بحث های خوبی است که انجام می گیرد؛ منتها باید توجه کنید که هیچ بحثی در این زمینه های مربوط به پوشش زن، از هجوم تبلیغاتی غرب متأثر نباشد؛ اگر متأثر از آن شد، خراب خواهد شد. مثلاً بیاییم با خودمان فکر کنیم که حجاب داشته باشیم، اما چادر نباشد؛ این فکر غلطی است. نه این که من بخواهم بگویم چادر، نوع منحصر است؛ نه، من می گویم چادر بهترین نوع حجاب است؛ یک نشانه ی ملی ماست؛ هیچ اشکالی هم ندارد؛ هیچ منافاتی با هیچ نوع تحرکی هم در زن ندارد. اگر واقعاً بنای تحرک و کار اجتماعی و کار سیاسی و کار فکری باشد، لباس رسمی زن می تواند چادر باشد و - همان‌طور که عرض کردم - چادر بهترین نوع حجاب است.
البته می توان محجبه بود و چادر هم نداشت؛ منتها همین جا هم بایستی آن مرز را پیدا کرد. بعضی ها از چادر فرار می کنند، به خاطر این که هجوم تبلیغاتی غرب دامن‌گیرشان نشود؛ منتها از چادر که فرار می کنند، به آن حجاب واقعی بدون چادر هم رو نمی آورند؛ چون آن را هم غرب مورد تهاجم قرار می دهد!
شما خیال کرده اید که اگر ما چادر را کنار گذاشتیم، فرضاً آن مقنعه ی کذایی و آن لباس های «و لیضربن بخمرهنّ علی جیوبهنّ» و همان هایی را که در قرآن هست، درست کردیم، دست از سر ما بر می دارند؟ نه، آن ها به این چیزها قانع نیستند؛ آن ها می خواهند همان فرهنگ منحوس خودشان عیناً این جا عمل بشود؛ مثل زمان شاه که عمل می شد. در آن زمان، زن اصلاً پوشش و حجابی نداشت؛ حتّی در این جاها وقتی نوبت به این کارها می رسد، بی بند و باری خیلی بیشتر هم می شود؛ کما این که در زمان شاه، بی بند و باری ای که در همین شهر تهران و بعضی دیگر از شهرهای کشور ما بود، از معمول شهرهای اروپا بیشتر بود! زن معمولی در اروپا، لباس و پوشش خودش را داشت؛ اما در این جا آن طوری نبود. آن طور که دیده بودیم و شنیده بودیم و می دانستیم و مناظری که از آن وقت الان جلوی نظر من هست، انسان واقعاً حیرت می کند که چرا بایستی این گونه بشود؛ کما این که در خیلی از کشورهای متأسفانه عقب مانده مسلمان و غیرمسلمان هم همین طور است. بنابراین، باید به دقت و با نهایت کنجکاوی و بدون اغماض، مسائل ارزشی را رعایت کرد. (بیانات در دیدار اعضای شورای فرهنگی، اجتماعی زنان، ۱۳۷۰/۱۰/۰۴)
تهیه و تنظیم: سایت رسالات، برگرفته از سایت دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله خامنه‌ای
