آقا! خدا می خواسته به شما نشان بدهد که این عالم ربانی چقدر بزرگوار است و چشم برزخی شما را باز کرده است و آن عالم برزخ ایشان بوده است، نه عالم ظاهر ایشان و شما چشم و لبخند زدن برزخی ایشان را می دیده اید، زیرا انسان به مجرد این که روح از بدنش خارج می شود، در قالب ...
به گزارش چی 24 به نقل از رسالت:
یکى از آقایان محترم و خیلى مورد اطمینان (که چون احتمال مى دهم ایشان راضى نباشد که اسمشان را ببرم، از بردن اسم ایشان خودارى مى کنم و صددرصد مورد وثوق و اعتماد است و به قدرى متدین است که مى توانم پشت سر ایشان نماز بخوانم) مى گفت:
من از مقلّدین حضرت آیت الله العظمى آقاى بروجردى بودم. وقتى که خبر فوت و ضایعه عظیمه آقا به من رسید، مثل این که پدرى را از دست داده باشم، خیلى ناراحت شدم، تصمیم گرفتم غسل و تکفین آقا را خودم به عهده بگیرم، لذا وقتى براى مراسم به بیت آقا رسیدم به اشخاص مربوط مراجعه کردم و گفتم: من مى خواهم آقا را غسل بدهم و آقا را تکفین کنم و این توفیق نصیب من شود. آن ها نیز قبول کردند.
ایشان گفت: من و یکى از دوستانم وارد حمام خانه آقا شدیم، آقا را خواستیم غسل بدهیم و هنوز آبى نریخته بودم و غسل را شروع نکرده بودیم، دیدم چشم آقا این طرف و آن طرف را نگاه مى کند و چشم هایش حرکت مى کنند.
به خودم گفتم: آیا چشم هاى من اشتباه مى بیند؟! یا این که آقا زنده است؟ و در ضمن گاهى مى دیدم که تبسم مى کردند و لبخند مى زدند، همین طور مات و مبهوت بودم.
خلاصه! پیش خود گفتم حتماً من اشتباه مى بینم و حتماً به چشم من این چنین مى آید. به هر حال به رفیقم گفتم: آب بریز! او آب مى ریخت و من غسل مى دادم.
بعد از این که غسل آقا تمام شد، آقا را حرکت دادیم و جایى دیگر براى تکفین بردیم. باز همین طور مى دیدم که چشم هاى آقا اطراف حمام را نگاه مى کند و گاهى تبسم مى فرمایند. در حالت بهت و حیرت بودم که رفیقم به من گفت: چه شده است؟
گفتم: من چیز عجیبى را مى بینم، نمى دانم درست است یا نه؟
گفت: چشم هاى ایشان و تبسم ایشان را مى گویید؟ گفتم: بله! پس من اشتباه نمى بینم و شما هم همین را مى بینید.
ایشان وقتى جریان را براى بنده تعریف مى کردند، گفتند: چه طور مى شود شخصى که روح در بدن ندارد، چشم هایش حرکت کند و تبسم نماید؟!
گفتم: آقا! خدا مى خواسته به شما نشان بدهد که این عالم ربانى چقدر بزرگوار است و چشم برزخى شما را باز کرده است و آن عالم برزخ ایشان بوده است، نه عالم ظاهر ایشان و شما چشم و لبخند زدن برزخى ایشان را مى دیده اید، زیرا انسان به مجرد این که روح از بدنش خارج مى شود، در قالب مثالى مى رود و در واقع زنده است.
منبع: کتاب «الگوی زعامت»؛ نقل مطلب از آیت الله عبدالصاحب مرتضوى لنگرودى
یکى از آقایان محترم و خیلى مورد اطمینان (که چون احتمال مى دهم ایشان راضى نباشد که اسمشان را ببرم، از بردن اسم ایشان خودارى مى کنم و صددرصد مورد وثوق و اعتماد است و به قدرى متدین است که مى توانم پشت سر ایشان نماز بخوانم) مى گفت:
من از مقلّدین حضرت آیت الله العظمى آقاى بروجردى بودم. وقتى که خبر فوت و ضایعه عظیمه آقا به من رسید، مثل این که پدرى را از دست داده باشم، خیلى ناراحت شدم، تصمیم گرفتم غسل و تکفین آقا را خودم به عهده بگیرم، لذا وقتى براى مراسم به بیت آقا رسیدم به اشخاص مربوط مراجعه کردم و گفتم: من مى خواهم آقا را غسل بدهم و آقا را تکفین کنم و این توفیق نصیب من شود. آن ها نیز قبول کردند.
ایشان گفت: من و یکى از دوستانم وارد حمام خانه آقا شدیم، آقا را خواستیم غسل بدهیم و هنوز آبى نریخته بودم و غسل را شروع نکرده بودیم، دیدم چشم آقا این طرف و آن طرف را نگاه مى کند و چشم هایش حرکت مى کنند.
به خودم گفتم: آیا چشم هاى من اشتباه مى بیند؟! یا این که آقا زنده است؟ و در ضمن گاهى مى دیدم که تبسم مى کردند و لبخند مى زدند، همین طور مات و مبهوت بودم.
خلاصه! پیش خود گفتم حتماً من اشتباه مى بینم و حتماً به چشم من این چنین مى آید. به هر حال به رفیقم گفتم: آب بریز! او آب مى ریخت و من غسل مى دادم.
بعد از این که غسل آقا تمام شد، آقا را حرکت دادیم و جایى دیگر براى تکفین بردیم. باز همین طور مى دیدم که چشم هاى آقا اطراف حمام را نگاه مى کند و گاهى تبسم مى فرمایند. در حالت بهت و حیرت بودم که رفیقم به من گفت: چه شده است؟
گفتم: من چیز عجیبى را مى بینم، نمى دانم درست است یا نه؟
گفت: چشم هاى ایشان و تبسم ایشان را مى گویید؟ گفتم: بله! پس من اشتباه نمى بینم و شما هم همین را مى بینید.
ایشان وقتى جریان را براى بنده تعریف مى کردند، گفتند: چه طور مى شود شخصى که روح در بدن ندارد، چشم هایش حرکت کند و تبسم نماید؟!
گفتم: آقا! خدا مى خواسته به شما نشان بدهد که این عالم ربانى چقدر بزرگوار است و چشم برزخى شما را باز کرده است و آن عالم برزخ ایشان بوده است، نه عالم ظاهر ایشان و شما چشم و لبخند زدن برزخى ایشان را مى دیده اید، زیرا انسان به مجرد این که روح از بدنش خارج مى شود، در قالب مثالى مى رود و در واقع زنده است.
منبع: کتاب «الگوی زعامت»؛ نقل مطلب از آیت الله عبدالصاحب مرتضوى لنگرودى
