طرح اتصال دریای سرخ و دریای مدیترانه، به روزگار باستان بازمیگردد و گفته میشد که این طرح، اولین بار در زمان حکومت هخامنشیان عملی شد. کار ساختن آبراهی را که داریوش بزرگ میان دریای سرخ و رود نیل ساخته بود، دهم نوامبر سال ۵۱۸ پیش از میلاد، یعنی ۲ هزار و ۳۸۷ سال پیش از آغاز بکار آبراه سوئز، به پایان رسیده بود. اما این کانال پس از چندی در زیرشنهای بیابان پرشد و آثارش از میان رفت.
بیش از ۲۳ قرن بعد، اوجگیری رقابتهای انگلستان و فرانسه در قرن نوزدهم و تلاش هر کدام از آنها در برتریجویى نظامی-تجاری باعث شد تا بار دیگر این طرح عنوان شود و این بار فرانسه به عنوان یک قدرت صنعتی-نظامی در صدد برآمد تا ساخت این کانال را عملی کند.
آبراه سوئز به رغم مخالفت دولت انگلستان که نمیخواست دسترسی دیگران به هند آسان شود، به مدیریت «فردیناند دو لسپس Ferdinand de Lesseps» دیپلمات فرانسوی و کمک مهندسان این کشور ساخته شد. حفر این آبراه که بعدا انگلیسیها در آن شریک شدند، از ۲۵ آوریل ۱۸۵۹ میلادی آغاز شد و عملیات مربوط به ساختن آن ده سال طول کشید و ۴۰۰ میلیون فرانک فرانسه هزینه داشت.
روزشمار: ۲۷ آبان؛ گشایش کانال سوئز و اتصال دریای سرخ و مدیترانه -آکاروزشمار,روزشمار ۲۷ آبان,روزشمار ۱۷ نوامبر,کانال,کانال سوئز,گشایش کانال سوئز,سالروز گشایش کانال سوئز,اتصال دریای سرخ و مدیترانه
آکاایران: روزشمار: ۲۷ آبان؛ گشایش کانال سوئز و اتصال دریای سرخ و مدیترانه
در این میان، از آن جا که بین فرانسه و انگلیس، رقابت آشکاری در میان بود، انگلستان از ارائه هر نوع کمک به فرانسه مضایقه کرد، چرا که حفر کانال به قدرت فرانسه میافزود.
این آبراه در مسیر خود از چند دریاچه میگذرد. هر سال به طور متوسط ۱۸ هزار کشتی از این آبراه میگذرد. این آبراه کمک بزرگی به تسهیل و گسترش تجارت شرق و غرب کرده است. استفاده نظامی از این آبراه هم اخیرا زیاد شده است.
طول این کانال حدود یکصد و هفتاد کیلومتر، عرض آن ۶۰ متر و عمیقترین نقطه آن، ۲۲ متر عمق داشت که بعدها وسعت بیشتری یافت به طوری که عرض آن به ۲۰۰ متر رسید. کانال سوئز در ۱۷ نوامبر سال ۱۸۶۹ میلادی طی تشریفاتی گسترده با حضور امپراتور فرانسه و عبور کشتی حامل وی، افتتاح شد.
علت حفر کانال سوئز توسط فرانسه این بود که در آن زمان، سرزمین مصر تحت استعمار فرانسه قرار داشت و با حفر این کانال، راه ارتباط دریایى اروپا به طرف ساحل شرقی قاره افریقا و شبه قاره هند و شرق آسیا بسیار کوتاه شد. این کانال منافع اقتصادی ویژهای برای مصر فراهم آورد و تجارت منطقه را تحت تأثیر قرار داد چرا که مسیر عبور کالا از آسیا و اقیانوسیه به اروپا را بسیار کاهش میداد. همچنین کانال سوئز مرز بین دو قاره آسیا و آفریقا به شمار میرود.
۲۴ قرن پیش از ایجاد این آبراه، به ابتکار و تصمیم داریوش بزرگ یک آبراه میان دریای سرخ و رود نیل ساخته شد تا کشتیها از خلیج فارس به مدیترانه رفت و آمد کنند. «ناپلئون بناپارت» پس از تصرف مصر، نخستین رهبری بود که ضرورت ایجاد چنین آبراهی را احساس و اعلام کرده بود.
در سال ۱۹۵۶ میلادی، در پی ملی شدن آبراه سوئز که در کنترل انگلستان و فرانسه بود، از سوی دولت وقت مصر به رهبری «جمال عبدالناصر»، دولتهای انگلستان، فرانسه و اسرائیل بر ضد مصر وارد جنگ شدند که ترس از مداخله شوروی در این جنگ به حمایت از مصر و تبدیل آن به یک جنگ جهانی سبب شد که زود به پایان برسد.
«فردیناند دولسپوس» پس از اتمام کار آبراه سوئز، از سال ۱۸۷۹ میلادی، دست به ساختن آبراه پاناما (میان دو اقیانوس اطلس و آرام) زد که در ۱۸ نوامبر سال ۱۹۰۳ امتیاز آن به آمریکا واگذار شد.
سازنده آبراه پاناما با این که هنوز کاملا تکمیل نشده بود، در سال ۱۷ نوامبر سال ۱۹۱۳ میلادی (سالروز گشایش آبراه سوئز) یک کشتی از آن آبراه عبور داد. وی در هفتم ژوئن سال بعد، کشتی دیگری را که «لوئیس» نامگذاری شده بود از آبراه پاناما گذرانید و این آبراه از دوماه بعد یعنی ۱۵ آگوست سال ۱۹۱۴ میلادی به روی رفت و آمد کشتیها باز شد. آبراه پاناما ۸۰ کیلومتر طول و ۱۰۰ تا ۳۰۰ متر عرض دارد و دارای سه لاک است.
توصیه های سفر - روزشمار: ۲۷ آبان؛ گشایش کانال سوئز و اتصال دریای سرخ و مدیترانه